Το σενάριο οφείλεται στη γόνιμη φαντασία του Ν. Φώσκολου∙ σε μια φαντασία που δημιουργικά γεννάει το παραμύθι, αλλά που δεν ξέρει που ακριβώς πρέπει να σταματήσει. Έτσι, μοιραία, η ευρηματική σύλληψη παραπατάει σε απίθανους χώρους και η ιστορία χάνει ένα μεγάλο μέρος απ΄την πιθανοφάνεια και την πειστικότητά της. Πολλά μαζί ανακατεύονται, με υπερβολικές δόσεις μελοδραματισμού και με συνεχή λογύδρια των ηρώων, που περικλείουν εύκολα συνθήματα, χωρίς όμως όλα αυτά να δένουν μεταξύ τους, για να φτάσουμε απρόσκοπτα στο τέλος.
Κι όμως η αρχική ιδέα του δημοσιογράφου που έχει τη γενναιότητα να προχωρήσει ως το βάθος της αλήθειας, έστω κι αν στην πορεία των προσπαθειών του βρίσκεται σε αλλεπάλληλα ηθικά διλήμματα, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Κι ορισμένες σκηνές, όπως η συγκέντρωση του απελπισμένου πλήθους στα γραφεία της εφημερίδας κι ο μονόλογος του Νότη Περγιάλη, έχουν ανθρωπιά και συγκίνηση. Όμως σε όλη γενικά την ταινία χρειαζόταν μια κάποια αφαίρεση. Κι οι δραματικοί τόνοι έπρεπε να ήταν πιο απλοί, ώστε να άγγιζαν πιο άμεσα και πιο ουσιαστικά τον θεατή.
Στον τομέα της ερμηνείας, ο Κώστας Πρέκας παρουσιάζει ικανοποιητική βελτίωση. Έχει αποβάλλει το ρητορικό και κραυγαλέο τόνο που χαρακτήριζε προηγούμενες «ηρωικές» ερμηνείες του, κι είναι πια πιο λιτός και πιο ανθρώπινος, ακόμη κι όταν υποχρεώνεται από το σενάριο να λέει άκρως μελοδραματικές φράσεις, όπως στο λατομείο που του προτείνουν να αγοράσουν τη σιωπή του για 500.000 δρχ.
Διαπιστώσαμε, εξ άλλου, για μια ακόμα φορά, πόσο ισχυρή κινηματογραφικά είναι η παρουσία της Μαίρης Χρονοπούλου. Δίνει με την προσωπικότητά της βάρος και διάσταση στο σχηματικό ρόλο της.