Από τους σημαντικότερους Έλληνες διευθυντές φωτογραφίας, ο Γιώργος Αρβανίτης, μόνιμος κάτοικος Γαλλίας από το 1989, κατάφερε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο να αλλάξει πολλά στην κινηματογραφική φωτογραφία. Συνεργάτης του Θόδωρου Αγγελόπουλου, από την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη, εκπαιδεύτηκε στην τέχνη του κινηματογράφου στα στούντιο της Φίνος Φιλμ.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στο Δίλοφο Φθιώτιδος, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μαζί με τα τρία του αδέλφια, αφού οι γονείς του έπεσαν θύματα του εμφυλίου και μεγάλωσαν κοντά σε συγγενείς.

Από μικρός εργαζόταν για να βοηθήσει την οικογένεια του, ενώ παράλληλα πήρε και πτυχίο ηλεκτρολόγου. Συνέχεια είχε μια σχολή ηθοποιών που μόλις είχε ανοίξει στην Αθήνα, με σπουδαίους δασκάλους όπως τον Μάνο Κατράκη και τον Ερρίκο Ανδρέου, με τους οποίους μαγεύτηκε.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Όσο ήταν ακόμα σπουδαστής, ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα στούντιο στα Πατήσια. Όπως έχει πει και ο ίδιος «ήμουν το παιδί που έφερνε τους καφέδες, που σφουγγάριζε τα πλατό, που μάζευε τα καλώδια». Όσο βρισκόταν εκεί, όμως, δεν άφηνε ευκαιρία να του ξεφύγει. Περιεργαζόταν τις μηχανές, έκανε διαρκώς ερωτήσεις και πειραματιζόταν όποτε έβρισκε λίγο χρόνο.

Ξεκίνησε να δουλεύει ως βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στον Νίκο Γαρδέλη, όταν το 1966 τον καλούν να πάει στην Φίνος Φιλμ. Ο ίδιος θυμάται «Το όνειρο κάθε τεχνικού τότε ήταν να δουλέψει εκεί, γιατί είχε τα πάντα. Πάω την άλλη μέρα, βλέπω τον Φίνο και μου λέει “εσύ είσαι ο Αρβανίτης;”, λέω “μάλιστα”. Με κοίταξε περίεργα. “Είσαι ελεύθερος; Θέλω να κάνω μια ταινία” και του απαντώ “ναι είμαι, ποιος θα είναι ο οπερατέρ;” και μου λέει “εσύ”». Κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδρομή του Γιώργο Αρβανίτη στην Φίνος Φιλμ, με πρώτη ταινία τον «Ξυπόλητο Πρίγκηψ», έγχρωμο σινεμασκόπ, κατευθείαν στα βαθιά νερά.

Μέσα σε μια δεκαετία, συνεργάστηκε σε 26 παραγωγές της Φίνος Φιλμ, ενώ παράλληλα αναζητούσε και νέους ορίζοντες, πιο καλλιτεχνικούς, που θα του έδιναν την δυνατότητα να εκφράσει τις ανησυχίες του. Το 1968 μπήκε στην ζωή του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και άρχισε ένα διαφορετικό φωτογραφικό ταξίδι. Ο Φίνος δεν είδε ποτέ ανταγωνιστικά την παράλληλη εργασία του Αρβανίτη και έτσι για ένα διάστημα εργαζόταν σε ταινίες τόσο του Φίνου όσο και του Αγγελόπουλου. Γύρισαν μαζί σπουδαίες παραγωγές όπως «Εκπομπή», «Μέρες του 36», «Θίασος», «Ο Μελισσοκόμος» και άλλες, ενώ οι συνεργασίες του επεκτάθηκαν και με άλλους ξεχωριστούς σκηνοθέτες όπως τους Παντελή Βούλγαρη, Μιχάλη Κακογιάννη, Κώστα Γαβρά, Ζιλ Ντασέν, Σταύρο Τσιώλη, καταφέρνοντας σύντομα να αναγνωριστεί κερδίζοντας πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η συνεργασία του με τον Αγγελόπουλο ξετύλιξε μια διαφορετική φωτογραφική ματιά και τον ωρίμασε. Σαν άνθρωπος, βέβαια, ο Αγγελόπουλος ήταν σφιχτός και αυστηρός και όπως θυμάται ο Αρβανίτης: «Πίστευε ότι αν σε κάνει να υποφέρεις, θα βγάλεις καλύτερο αποτέλεσμα. Εγώ, όμως, όταν δούλευα και έβαζα το μάτι μου στην κάμερα, τα ξέχναγα όλα».

Αν και στην Ελλάδα εργάστηκε σε 60 και πλέον ταινίες, το 1989 αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Γαλλία. Από τότε εργάζεται εκεί σαν διευθυντής φωτογραφίας, συμμετέχοντας σε πάνω από 45 ταινίες, κατακτώντας διεθνή βραβεία. Οι θέσεις που έχει κερδίσει στη Γαλλία σαν διευθυντής φωτογραφίας, όπως στη Γαλλική Ένωση Διευθυντών Φωτογραφίας, στην Ακαδημία Κινηματογράφου, στη Γαλλική Ακαδημία Τέχνης και Τεχνικής του Κινηματογράφου και στην Ανώτερη Εθνική Σχολή Επαγγελμάτων Εικόνας και Ήχου, αποτελούν συμπληρωματικά δείγματα της διεθνούς καταξίωσής του.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Παντρεύτηκε το 1979 και απέκτησε τρία παιδιά.

Ζει και εργάζεται στο Παρίσι από το 1989.

Όπως είχε πει σε συνέντευξή του «Μου στοίχισε ότι δεν µπορούσα να είµαι πολύ µαζί τους όταν έλειπα για δουλειά. Αλλά όταν επέστρεφα στο σπίτι, επί µία εβδοµάδα η γυναίκα µου και τα παιδιά κοιµόµασταν στο ίδιο κρεβάτι. Αυτές οι στιγµές, που ήµασταν όλοι µαζί αγκαλιασµένοι στο κρεβάτι, είναι για µένα ο ορισµός της απόλυτης ευτυχίας.»

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Έχει βραβευτεί πολλές φορές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με πιο σημαντικές διακρίσεις:

Έξι βραβεία Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τις ταινίες «Αναπαράσταση» (1970), «Μέρες του 36» (1972), «Ο Θίασος» (1975), «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία» (1985), «Δοξόμπους» (1988) και «Νύφες» (2004).

Golden Bayard στο Namur International Festival για την Καλύτερη Γαλλόφωνη Ταινία: Faraw! (1997)

Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία «Αυστραλία» (1989).

Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Σικάγου για την ταινία «Τοπίο στην Ομίχλη» (1989).

Golden Kikito στο Φεστιβάλ Γκραμάντο για την ταινία «Il Sogno della Farfalla» (1994)