Μια τέλεια στο είδος της ταινία. Τέλεια στο σενάριο, τέλεια στο μοντάζ, τέλεια στην ερμηνεία, τέλεια στη φωτογραφία, αλλά πάνω απ΄όλα τέλεια στη σκηνοθεσία. Ο Νίκος Φώσκολος, με την πρώτη του κιόλας ταινία, αναδεικνύεται σε άριστο σκηνοθέτη. Δίχως καμιά υπερβολή οι «Σφαίρες του» μπορούν να σταθούν πλάι στις ταινίες του Τζων Φορντ, του Χάουαρντ Χωκς, του Χιούστον, του Άντονυ Μαν. Με άλλα λόγια, ο Φώσκολος χαρίζει στον ελληνικό κινηματογράφο, με τις Σφαίρες, το πρώτο αριστούργημα στο είδος της «ορεινής περιπέτειας», όπως θα μπορούσε να ονομαστεί το ελληνικό «γουέστερν». Βεβαίως, στην ιστορία μας δεν συναντάμε σε καμία εποχή «καουμπόις», όμως έχουμε κι εμείς τους βουνίσιους ήρωες, που δεν υπολείπονται σε ενδιαφέρον και γραφικότητα από τους πιονέρους της αμερικανικής Δύσεως. Κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κάνουμε τέτοιου είδους ταινίες, τοποθετημένες στο δικό μας χώρο και βασισμένες στους δικούς μας ήρωες, παρά να γυρίζουμε σαν τους Ιταλούς «γουέστερν ερζάτς». Άλλωστε, η ταινία αυτή του Φώσκολου διαφέρι ακόμα απ΄τα ερζάτς γουέστερν και σε τούτο το βασικό σημείο: δεν είναι φιλμ του τύπου «η περιπέτεια για την περιπέτεια», αλλά μια περιπέτεια με βαθύτατο ανθρωπιστικό μήνυμα. Κα, τελικά, πιστεύεις ότι τα στοιχεία της περιπέτειας που υπάρχουν στο φιλμ, δεν είχαν παρά μόνο ένα σκοπό: να υπηρετήσουν αυτό το ανθρώπινο μήνυμα. Το δίχως άλλο, είτε αντιμετωπίσει κανείς αυτήν την ταινία σαν γνήσια περιπέτεια, είτε σαν μια ταινία, που το ανθρώπινο μήνυμα ήταν ο τελικός στόχος της, τούτο είναι βέβαιο: οι «Σφαίρες» είναι ένα από κάθε άποψη άρτιο φιλμ.