Ο Νίκος Ξεπαπαδάκος ξεκίνησε από ράφτης, συνέχισε σαν ηθοποιός και εξελίχθηκε τελικά σε έναν από τους καλύτερους μακιγιέρ του κινηματογράφου στον τόπο μας. Συνεργάστηκε με τη Finos Film για 22 ολόκληρα χρόνια, επιμελώντας το μακιγιάζ σε 68 ταινίες της, και μένοντας ως το τέλος του Φίνου.

Γεννήθηκε στη Μάνη και ήρθε στην Αθήνα στα 16 του χρόνια για να γίνει ράφτης. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, έτυχε να αντικαταστήσει έναν νεαρό ηθοποιό σε μια ερασιτεχνική παράσταση. Έτσι, παθιάστηκε με τον κόσμο του θεάματος και αποφάσισε να ενταχθεί σε αυτόν. Αργότερα, επί γερμανικής κατοχής, ο Δημήτρης Μπαστιάς έκανε δύο θιάσους και ζητούσε νέους για ακρόαση. Από τα 65 άτομα που παρουσιάστηκαν, πέρασαν 15, ανάμεσα τους και ο Ξεπαπαδάκος. Το 1945 άρχισε να συμμετέχει και σε ταινίες ως ηθοποιός, σε μερικές από τις οποίες ήταν και πρωταγωνιστής. Σε μια ταινία του σκηνοθέτη Στέλιου Τατασσόπουλου «Μαύρη γη», που γυριζόταν στη Νάξο, ο μακιγιέρ Γιώργος Σταυρακάκης δεν μπόρεσε να μεταβεί στο νησί, και ο σκηνοθέτης ζήτησε από τον Ξεπαπαδάκο να κάνει το μακιγιάζ των ηθοποιών. Από τότε, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το μακιγιάζ. Το 1952, ο Φιλοποίμην Φίνος χρειάστηκε 2ο συνεργείο μακιγιάζ, επειδή δεν επαρκούσε ο Σταύρος Κελεσίδης. Έτσι, τον φώναξε για το μακιγιάζ μιας ταινίας στην οποία συνεργαζόταν ο Φίνος, και ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, του πρότεινε το 1955 να δουλέψει μόνιμα στη Φίνος Φιλμ.

Στα 22 χρόνια που συνεργάστηκε με τον Φίνο, ανέλαβε το μακιγιάζ για όλες σχεδόν τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη αλλά και για πολλές ακόμα, όπως «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη που ήταν και μια από τις μεγαλύτερες επαγγελματικές προκλήσεις του. Ο Νίκος Ξεπαπαδάκος κατάφερε να εφευρίσκει διάφορα δημιουργικά τεχνάσματα, όχι μόνο για την καλύτερη παρουσίαση των ηθοποιών, αλλά και για την μεταμόρφωσή τους με ουλές, τραύματα και άλλες τεχνικές για τις ανάγκες συγκεκριμένων ρόλων.