Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς και μία από τις 4-5 καλύτερες του ως τώρα ελληνικού κινηματογράφου είναι το λεπτό, λυρικό, ανθρώπινο αυτό δράμα που έχει τίτλο Χαμένα Όνειρα. Ο Αλέκος Σακελλάριος, διασκευάζοντας ένα παλιότερο θεατρικό έργο του-και του συνεργάτη του, Χρήστου Γιαννακόπουλου- που παίχτηκε το 1949, με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, πέτυχε να μας δώσει μιαν αληθινή όψη απ΄τη ζωή, μ΄έναν απλό τρόπο∙ ίσως όχι απ΄τη σημερινή, γιατί οι καταστάσεις και το κλίμα του έργου θυμίζουν τα χρόνια 1935-40, απ΄όπου αντλεί τα βιώματά του ο συγγραφέας- σκηνοθέτης, όμως πάντα, μια αληθινή όψη της ζωής, απ΄όποια εποχή κι αν είναι, συγκινεί κι ενδιαφέρει. Τα Χαμένα όνειρα παρουσιάζουν τη μοίρα των απλών, των ταπεινών ανθρώπων, αυτών που ο Καρυωτάκης περιέγραψε στο ποίημα του οι «Οι υπάλληλοι». […] Η Βαλάκου συγκλονίζει: είναι μια τραγωδός, κι ας θυμίζει τη θεατρική της προέλευση. Ο Παπαμιχαήλ είναι τονισμένος σε μια νότα, αλλά σ΄αυτήν αποδίδει θαυμάσια (είναι κακός στις πρώτες σκηνές και μέτριος στο φινάλε) Ο Δαμασιώτης και ο Διανέλλος ποτέ δεν ήσαν τόσο αληθινοί, τόσο πειστικοί: πραγματικά δημιουργούν∙ ο Βέγγος, επίσης έξοχος: ένας λαμπρός καρατερίστας, μ΄ένα λιτό, ακριβολόγιο παίξιμο. […]
Ο οπερατέρ Τζοβάνι Βαριάνο κι ο συνεργάτης του Νίκος Δημόπουλος έχουν δώσει μιαν άριστη φωτογραφία. Κι ο Μάνος Χατζιδάκις έχει συνθέσει την καλύτερη έως τώρα κινηματογραφική μουσική του. Ποτέ δεν ήταν τόσο ευαίσθητος, σωστός ευρηματικός, απαλλάγμένος από κάθε προχειρότητα κι επιδίωξη εφέ, πιστός στην εξυπηρέτηση του έργου. Η τεχνική φροντίδα, επίσης, όπως σ΄όλες τις ταινίες της «Φίνος Φιλμ», είναι άρτια.