Η ταινία, χωρισμένη σε δίπτυχο, έχει στόχο τις δύο λαομίσητες δικτατορίες που μετέβαλαν την Ελλάδα σε χώρα της σφαλιάρας.
Από τη μία στην άλλη, από το ένα στο άλλο πανό του πίνακα, ο Βέγγος είναι ο απλός, λαϊκός άνθρωπος που, μην καταλαβαίνοντας από πολιτική, καταλαβαίνει, πολύ και σκληρά, τις συνέπειες της πολιτικής στην πλάτη του. Πιστεύοντας απλοϊκά, με το φυσικό του ένστικτο, πως είναι ελεύθερος, μια και γεννήθηκε σε μία χώρα που ανήκει στους ανθρώπους της, βρίσκεται μπλεγμένος κι απορημένος όταν ανακαλύπτει πως ισχύει το αντίθετο.
Το πρώτο μέρος, με αντικείμενο την 4η Αυγούστου, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Ντίνο Κατσουρίδη, είναι λιτό και περιεκτικό στην αλληγορία του που παραβάλλει τη μεταξική δικτατορία με τσίρκο.
Ο θεατής καταλαβαίνει οι παλιάτσοι δεν είναι οι φουκαριάρηδες βιοπαλαιστές που πολεμάνε με αδέξιες επιδείξεις να βγάλουν το ψωμί τους, αλλά ο συρφετός των βλοσυρών εονιτών με τις άσπρες γραβάτες και τα δίκωχα, των χαφιέδων και των βασανιστών με τον σπιθαμιαίο αρχηγό τους, αντίγραφο του άλλου τρισπίθαμου δικτάτορα και εθνικού κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά.
Τα ευρήματα είναι διαλεκτά (όπως το ξυλοκόπημα ενός ταλαίπωρου ανθρωπάκου για να μιλήσει ένας άλλος), το εξωφρενικό συγκρατείται σε ένα μέτρο και εντάσσεται στις καταστάσεις, το έργο περιέχει λυρικούς παθητικούς τόνους, και η σκηνοθεσία είναι λιτή και ακριβολόγος.