Την δεκαετία του ‘50 γυρίζονταν τρεις ταινίες κατά μέσο όρο το χρόνο. Συγκεκριμένα, μέχρι και το 1959 γυρίστηκαν 25 ταινίες, μέσα από τις οποίες η Φίνος Φιλμ καθιερώθηκε ως η σημαντικότερη επιχείρηση κινηματογράφικης παραγωγής στην Ελλάδα. Αυτές οι ταινίες, που συνδύαζαν ποιότητα και εμπορικότητα, συνοψίζονται σε 15 κωμωδίες και 10 δράματα, ανάμεσα τους και πολλές ηθογραφίες. Από την ίδρυση της εταιρείας το 1943, οι ταινίες γυρίζονταν σε στούντιο στις Τρεις Γέφυρες και αργότερα στους Αγίους Αναργύρους, ενώ η έδρα της Φίνος Φιλμ ήταν στην οδό Στουρνάρα 27. Το 1954 η επιχείρηση μεταφέρθηκε στο ιστορικό κτίριο της Χίου 53, στον Άγιο Παύλο.

Το 1951, η ταινία «Νεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Ηλιάδη με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά, αν και δεν κάνει εμπορική επιτυχία, «ταξιδεύει» στις Κάννες την επόμενη χρονιά και επιδοκιμάζεται από τους κριτικούς για την καλλιτεχνική και ενδοσκοπική της φωτογραφία. Διευθυντής φωτογραφίας ήταν ο Αριστείδης Καρύδης-Φουκς, ενώ την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε ο ίδιος ο Φίνος. Πρόκειται για την πρώτη από μία σειρά ταινιών της Φίνος Φιλμ που υπογράφει τη μουσική ο σπουδαίος μας συνθέτης Μάνος Χατζιδάκης.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’50, η Φίνος Φιλμ ήταν η απόλυτη κυρίαρχη στο χώρο των παραγωγών. Το σήμα FF αποτελούσε το μεγαλύτερο εχέγγυο για το κοινό, που ήταν πια σίγουρο ότι θα δει μία ταινία άξια των προσδοκιών του. Όσον αφορά το τεχνικό μέρος, ο Φίνος είχε πάει πολύ μπροστά. Οι ταινίες του ήταν τεχνικά αψεγάδιαστες για τα δεδομένα της εποχής. Ήταν τελειομανής και δεν άφηνε τίποτα να του ξεφύγει. Όσον αφορά τα σενάρια και τη σκηνοθεσία, σχεδόν όλες είχαν κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο, κάτι καινοτομικό. Οι συντελεστές που συνεργάζονταν με τον Φίνο ήξεραν πως μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστα και να αφιερωθούν στη δουλειά τους, αφού ο Φίνος τους πρόσφερε ιδανικές συνθήκες εργασίας.

Είναι γεγονός πως ο Φιλοποίμην Φίνος, με την πολύτιμη αρωγή κάποιων μόνιμων πλέον συνεργατών του, είχε δημιουργήσει ένα μοντέλο εργασίας, το οποίο ήταν πιο κοντά στα διεθνή πρότυπα, παρά στα ελληνικά. Η εταιρία ήταν στελεχωμένη με προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, ενώ μία πλειάδα νέων ανθρώπων μαθήτευαν και βοηθούσαν σε όλα τα πόστα. Υπήρχε γραφείο εκμετάλλευσης των ταινιών της εταιρίας, αλλά και ταινιών που δεν ήταν παραγωγές της Φίνος Φιλμ. Υπήρχε, επίσης, γραφείο τύπου και υπεύθυνος προώθησης των ταινιών. Στις σημερινές εταιρίες παραγωγής μπορεί να μοιάζουν αυτονόητα, μα εκείνη την εποχή όλα τα παραπάνω ήταν πολυτέλειες ακόμα και για πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες ήταν πολύ πιο προηγμένες κινηματογραφικά από την Ελλάδα.

Τα γραφεία και τα εργαστήρια στην οδό Χίου ήταν εξοπλισμένα με τα πιο σύγχρονα μέσα. Υπήρχε αίθουσα προβολής, στούντιο επεξεργασίας του ήχου, αίθουσα τεχνικής επεξεργασίας των ταινιών, και στούντιο για το μοντάζ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Χίου είχε χαρακτηριστεί από δημοσιογράφους της εποχής και από ανθρώπους του κινηματογράφου ως το «Χόλιγουντ» της Αθήνας, αλλά και ως «πανεπιστήμιο» κινηματογράφου. Τα εργαστήρια νοικιάζονταν και από άλλους παραγωγούς για την επεξεργασία των ταινιών τους, ενώ πολλοί έμαθαν και εξάσκησαν την ειδικότητά τους εκεί. Κυρίαρχο πρόσωπο στο «άντρο» της Χίου ήταν ο Φίνος, ο οποίος είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο για όλα. Το περίφημο τραπεζάκι στο φουαγιέ της Χίου, ήταν ο τόπος που γίνονταν όλες οι συναντήσεις.

Τα στούντιο που γυρίζονταν οι ταινίες της Φίνος Φιλμ βρίσκονταν στους Αγίους Αναργύρους. Ήταν ό,τι καλύτερο για την εποχή. Οι Άγιοι Ανάργυροι λόγω θέσης εξασφάλιζαν εύκολη συγκοινωνιακή πρόσβαση στο κέντρο και στην επαρχία. Το μεγάλο τους πλεονέκτημα ήταν, επιπλέον, ότι διέθεταν μεγάλη ποικιλία από φυσικά πλάνα για εξωτερικά γυρίσματα: ανθοκήπια, ελαιώνες, περιβόλια, σιδηροδρομικές γραμμές, παραδοσιακά και επιβλητικά κτίσματα, γραφικά σοκάκια, ταβερνάκια. Εκεί γυρίστηκαν οι σημαντικότερες ταινίες της εταιρείας.

Η δεκαετία του ’60 σήμανε την εκτόξευση του κινηματογράφου στη χώρα μας. Οι παραγωγές αυξήθηκαν κατακόρυφα και επικράτησε η νοοτροπία: περισσότερες ταινίες, φτηνότερο κόστος, μεγαλύτερες αμοιβές στους ηθοποιούς. Ο Φίνος, αν και δεν ήταν ο ίδιος που επέβαλλε αυτές τις ταχύτητες, αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον ρυθμό, για να κρατηθεί ψηλά στα επίπεδα του ανταγωνισμού και φυσικά να κρατήσει τις κινηματογραφικές αίθουσες με τις οποίες συνεργαζόταν. Πολλοί από τους σταρ, οι οποίοι είχαν αναδειχθεί μέσα από τη Φίνος Φιλμ – αρκετοί μάλιστα είχαν και αποκλειστικά συμβόλαια – προτίμησαν να συνεργαστούν με την εταιρία Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, η οποία είχε μπει δυναμικά στον χώρο της παραγωγής και ήταν αυτή που ανέβασε τα «κοντέρ» παραγωγών και αμοιβών. Στα πλαίσια αυτά, ο Φίνος έκανε κάποιες συμπαραγωγές και συνεργασίες με άλλες εταιρείες με αποκορύφωμα τη – βραχύβια τελικά – σύμπραξη με την εταιρεία Μιχαηλίδης – Δαμασκηνός το 1965, η οποία ήταν αντιπρόσωπος των μεγαλύτερων στούντιο του εξωτερικού και είχε στο παλμαρέ της μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες ελληνικές παραγωγές. Όπως ήταν επόμενο, η αύξηση των παραγωγών συνολικά, μείωσε την ποιότητα των ταινιών, οι οποίες έγιναν πιο στερεότυπες και βασίζονταν περισσότερο στην αίγλη των πρωταγωνιστών, παρά στην ποιότητα των σεναρίων.

Η Φίνος Φιλμ, όμως, κράτησε τα σκήπτρα και στη νέα διαμορφωμένη πραγματικότητα. Οι ταινίες της, όσο κι αν «βιομηχανοποιήθηκαν», παρέμειναν το ανώτερο δείγμα αξιοπρεπούς θεάματος. Καινοτόμες θεματολογίες, καινούργια είδη (μιούζικαλ), έξυπνες κωμωδίες, κοινωνικοπολιτικές σάτιρες, δράματα όλων των κατηγοριών με ενδιαφέρουσα πλοκή, και βέβαια ποιότητα και πρωτοπορία στο τεχνικό και τεχνολογικό κομμάτι, κράτησαν τη Φίνος Φιλμ στην κορυφή.  Όσο για τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες και τους υπόλοιπους συντελεστές, ο Φίνος τους έδινε τη σιγουριά που χρειάζονταν, ώστε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο και τη δημιουργικότητά τους.

Στο τέλος του 1960 η «Μανταλένα», αισθηματική περιπέτεια του Ντίνου Δημόπουλου, γυρισμένη στην Αντίπαρο, κερδίζει τις καρδιές του κοινού. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο το τρυφερό σενάριο του Γιώργου Ρούσσου, του οποίου η πλοκή εκτυλισσόταν σε νησί. Οι κάτοικοι της Αντιπάρου αγκάλιασαν όλη την ομάδα της Φίνος Φιλμ, η οποία με τη σειρά της έδωσε τον καλύτερο της εαυτό και προέκυψε έτσι, μία από τις πιο κλασικές ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου. Οι πρωταγωνιστές, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ξεδίπλωσαν πολλά χαρίσματα του ταλέντου τους. Η ταινία, εκτός από μεγάλη εμπορική επιτυχία, σάρωσε και στα βραβεία του νεοσύστατου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αποσπώντας τα βραβεία καλύτερου σεναρίου, πρώτου γυναικείου ρόλου στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και δεύτερου αντρικού στον Παντελή Ζερβό.

Στην κωμωδία «Τα Κίτρινα Γάντια» (1960) του Αλέκου Σακελλάριου, ο Γιάννης Γκιωνάκης και ο Νίκος Σταυρίδης πρωταγωνιστούν σε μια από τις πιο δημοφιλείς σκηνές γέλιου σε ελληνικές κωμωδίες, με την αείμνηστη ατάκα «Πορτοκαλάδα από πορτοκάλια;». Το 1961, η ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό», σε συμπαραγωγή της Φίνος Φιλμ με την Μιχαηλίδης – Δαμασκηνός, θα σαρώσει εμπορικά, όντας πρώτη με διαφορά στα εισιτήρια. Γυρισμένη με όλη την αφρόκρεμα των νέων αστεριών της κωμωδίας εκείνης της εποχής, αποτελεί και την πρώτη έγχρωμη ταινία σε παραγωγή της Φίνος Φιλμ.

Στη δύση του 1961, ανέτειλε το άστρο του Γιάννη Δαλιανίδη και μαζί του ένα από τα πιο λαμπρά «αστέρια» του ελληνικού σινεμά. Ο «Κατήφορος», ταινία με τολμηρό σενάριο νεορεαλιστικού χαρακτήρα, αναφέρεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το ευαίσθητο κομμάτι της νεολαίας, αποκαλύπτοντας και το χαρισματικό ταλέντο της δεκαεννιάχρονης καλλονής, Ζωής Λάσκαρη. Μια ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών – Κούρκουλος, Βουτσάς, Βουλγαρίδης, Τζαννετάκος κ.α – βγάζουν ασπροπρόσωπους Δαλιανίδη και Φίνο και η ταινία έρχεται πρώτη σε εισιτήρια ανάμεσα σε 68 παραγωγές, αφήνοντας το στίγμα της στο ελληνικό σινεμά. Μια παρεμφερής ταινία του Δαλιανίδη, με παρόμοιο καστ, είναι ο «Νόμος 4000» που γυρίστηκε την επόμενη χρονιά.

Το 1962, «Ο Ατσίδας» του Δαλιανίδη δημιουργεί μια «ωραία ατμόσφαιρα», όπως παρατηρεί ο μεγάλος κωμικός Ντίνος Ηλιόπουλος, και αφήνει παρακαταθήκη, εκτός από μια από τις κλασικότερες κωμωδίες, την πιο κλασική ατάκα του ελληνικού σινεμά. Την ίδια χρονιά, η «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη σαρώνει τα βραβεία σε Ελλάδα και Ευρώπη, ανάμεσά τους και προσωπική βράβευσή του Φίνου για την «καλύτερη εγγραφή και ποιότητα ήχου» και θεωρείται η καλύτερη μεταφορά αρχαίου δράματος στη μεγάλη οθόνη.

Το 1963, η Φίνος Φιλμ και ο Γιάννης Δαλιανίδης εισάγουν ένα νέο είδος ταινιών για τον ελληνικό κινηματογράφο: η ταινία «Μερικοί το Προτιμούν Κρύο» είναι το πρώτο από μια σειρά έγχρωμων, λαμπερών και θεαματικών μιούζικαλ και μουσικών κωμωδιών, που αποτελούν μέχρι σήμερα την πιο ψυχαγωγική μορφή θεάματος του ελληνικού σινεμά. Για να διευκρινιστεί η διαφορά των μιούζικαλ από τις μουσικές ταινίες, παραθέτουμε τον εύστοχο ορισμό του δημοσιογράφου Ιάσονα Τριανταφυλλίδη: «Στο μιούζικαλ, η μουσική, το τραγούδι και ο χορός δεν είναι “αξεσουάρ” του έργου, αλλά εξελίσσουν ισότιμα με την πρόζα, την υπόθεση». Το κόστος των αντίστοιχων παραγωγών στην Αμερική και στην Ευρώπη ήταν απλησίαστο για τα ελληνικά δεδομένα. Ωστόσο, ο Δαλιανίδης, με την αμέριστη στήριξη του Φίνου, την εμπνευσμένη μουσική του Μίμη Πλεσσα, τις εκπληκτικές χορογραφίες των Μανώλη Καστρινού και Γιάννη Φλερύ, κατάφερε να δημιουργήσει με μαεστρία και φαντασία, μιούζικαλ που δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τις αντίστοιχες ξένες παραγωγές, προσαρμόζοντας το αμερικάνικο στυλ σε «ελληνικές ιστορίες». Καλοκαίρια, θάλασσα, ελληνικά κοσμοπολίτικα μέρη, έρωτες, κεφάτα τραγούδια που γνώρισαν τεράστια επιτυχία και ξεκαρδιστικές ατάκες, συνθέτουν την πιο δροσερή ενότητα της δεκαετίας.

Η αξεπέραστη Ρένα Βλαχοπούλου και ο απολαυστικός Γιάννης Βογιατζής πλαισιώνουν μια σειρά από νέους αστέρες της εποχής και αποτελούν τον κορμό των ηθοποιών σε αυτές τις ταινίες. Ζωή Λάσκαρη, Κώστας Βουτσάς, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μάρθα Καραγιάννη, Φαίδων Γεωργίτσης, Ανδρέας Ντούζος, Μαίρη Χρονοπούλου, Χλόη Λιάσκου, Ελένη Προκοπίου και πολλοί άλλοι, δίνουν ερμηνείες αλησμόνητες, ενώ ο Τόλης Βοσκόπουλος, η Μαρινέλλα, ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Τζένη Βάνου και άλλοι ερμηνευτές δίνουν τον τόνο με τα τραγούδια τους. «Μερικοί το Προτιμούν Κρύο», «Κάτι να Καίει» (1964), «Κορίτσια για Φίλημα» (1965), «Ραντεβού στον Αέρα» (1966), «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες» (1967) , «Μια Κυρία στα Μπουζούκια» (1968),  «Γοργόνες και Μάγκες» (1968), και «Μαριχουάνα Στοπ» (1971), συνθέτουν τη χρυσή ενότητα των μιούζικαλ. Οι τέσσερις πρώτες κατέκτησαν την πρωτιά στα εισιτήρια, ενώ στο «Κάτι να Καίει»χρησιμοποήθηκε για πρώτη φορά η τεχνική Σινεμασκόπ και ο στερεοφωνικός ήχος. Οι «Θαλασσιές οι Χάντρες» προβλήθηκαν στις Κάννες, ενώ η Μαίρη Χρονοπούλου χτίζει μύθο ως ερμηνεύτρια των τραγουδιών «Είμαι Γυναίκα του Γλεντιού» και «Του Αγοριού Απέναντι», ως μία... γνήσια «Κυρία στα Μπουζούκια».

Το 1965, η μουσική κωμωδία «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια» του Ντίνου Δημόπουλου, αφήνει εποχή με την Μαίρη Αρώνη στον ρόλο της "Πάστα Φλώρας", και αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες κωμωδίες των Ελλήνων διαχρονικά. Συμπρωταγωνιστούν Αλεξανδράκης και Καρέζη, των οποίων το ταλέντο αλλά και η μεταξύ τους χημεία, δίνουν το κάτι παραπάνω στην ταινία, ενώ ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος έχει οίστρο ατάκας με απαράμιλλο στυλ. Οι τρεις τους είχαν πάρει επάνω τους και την δημοφιλή κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής», επίσης του Δημόπουλου, της προηγούμενης χρονιάς.

Η Ρένα Βλαχοπούλου γίνεται η πιο διάσημη... «Χαρτοπαίχτρα» το 1965, χάρη στην ομώνυμη κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη, μέχρι να τη νουθετήσουν ο «σύζυγος», Λάμπρος Κωνσταντάρας, και τα «τέκνα» της, Κώστας Βουτσάς και Χλόη Λιάσκου. Μια από τις συχνές μεταφορές θεατρικών έργων στη μεγάλη οθόνη, ενώ χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς για δεύτερη φορά η τεχνική σινεμασκόπ.

Το 1966, το ιστορικό δράμα «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» σε συμπαραγωγή με την εταιρία Μιχαηλίδης – Δαμασκηνός, προτείνεται για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, η ταινία πραγματεύεται το αγροτικό ζήτημα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και εντυπωσιάζει με τη φωτογραφία, τη δράση και τις εξαιρετικές ερμηνείες. Την ίδια χρονιά, η ταινία «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» χαρίζει στον Φιλοποίμενα Φίνο κρατικό βραβείο για την αρτιότερη παραγωγή της χρονιάς. Το 1967, ύστερα από προτροπή του Φίνου, ο Νίκος Φώσκολος ξεκινάει τη σκηνοθετική του καριέρα με την ταινία «Οι Σφαίρες δεν Γυρίζουν Πίσω», η οποία απέσπασε βραβείο αρτιότερης παραγωγής και καλύτερης μουσικής επένδυσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Το 1968, η αισθηματική κωμωδία «Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης» του Ντίνου Δημόπουλου, είναι η απαρχή του δεύτερου κύκλου συνεργασίας της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ με την Φίνος Φιλμ και σημειώνει νέο ρεκόρ εισιτηρίων (750.000). Η επόμενη πρωτιά στα εισιτήρια θα έρθει πάλι σε ταινία του Δημόπουλου, στο πολεμικό δράμα «Η Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά» (1969) με πρωταγωνιστές πάλι το ζευγάρι των επιτυχιών. Το 1969, η κωμωδία «Το Ανθρωπάκι» του Γιάννη Δαλιανίδη σατιρίζει με μοναδικό τρόπο τους τυχάρπαστους παραγωγούς, οι οποίοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την εκτόξευση του κινηματογράφου ως μέσον ψυχαγωγίας στη χώρα μας, κάνοντας πρόχειρες, κακόγουστες και «φτηνές» ταινίες με στόχο την “αρπαχτή”.

Η δεκαετία του '60 κλείνει με έναν απολογισμό 97 ταινιών, αποτελώντας την πιο "παραγωγική" δεκαετία στην ιστορία της Φίνος Φιλμ.

Η δεκαετία του '70 ξεκινάει με δύο αντικρουόμενα δεδομένα για τη εταιρεία. Από τη μια, η τηλεόραση είχε κάνει τα πρώτα της βήματα και έμπαινε σιγά σιγά στα σπίτια των Ελλήνων. Αυτή η εξέλιξη σηματοδοτούσε την αρχή της δύσης του καλού εμπορικού κινηματογράφου. Σύντομα το σινεμά θα έχανε τα σκήπτρα ως «μέσο» ψυχαγωγίας, ενώ κάποιοι δημιουργοί θα απορροφούνταν από την τηλεόραση. Λόγω της έλλειψης χρημάτων, ένα μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής εξαρτιόταν από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Η δικτατορία όδευε προς το τέλος της, οι κοινωνικοπολιτικές και ιδεολογικές ζυμώσεις της εποχής ήταν πολύ έντονες και νέα ρεύματα εμφανίζονταν, ανάμεσά τους και ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος (ΝΕΚ), η απαρχή του οποίου τοποθετείται το 1970. Το βασικό χαρακτηριστικό του ΝΕΚ ήταν η αποστροφή για τον εμπορικό κινηματογράφο και είχε ως κύρια πυξίδα τη δημιουργία ταινιών, όχι προς εμπορική κατανάλωση, αλλά αποκλειστικά βάσει καλλιτεχνικής αναζήτησης και φιλοσοφικών – ιδεολογικών προβληματισμών.

Από την άλλη, ο Φίνος κατάφερε να πραγματώσει το όραμά του, έστω και ματωμένος οικονομικά, εγκαινιάζοντας τα υπερσύγχρονα στούντιο στα Σπάτα. Ίσως είναι ειρωνεία, τα καινούργια στούντιο που ήταν τα πιο σύγχρονα στα Βαλκάνια και δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχα σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, να τοποθετούνται χρονικά με τη δύση τόσο της ζωής του μεγάλου δημιουργού, όσο και του καλού εμπορικού κινηματογράφου. Δυστυχώς, ο Φίνος δεν πρόλαβε να χαρεί το δημιούργημά του, αφού από το 1969 είχε προσβληθεί από καρκίνο, αλλά μέχρι σχεδόν το τέλος του, συνέχισε να εργάζεται. Από την αρχή της δεκαετίας του ’70 μέχρι τον Ιανουάριο του 1977, που αποτελεί το κύκνειο άσμα του Φίνου και της παραγωγής ταινιών της εταιρείας του, γυρίστηκαν 53 ταινίες. Η τελευταία ταινία της Φίνος Φιλμ το 1977, σηματοδότησε και τυπικά το τέλος του κλασικού εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου.

Στις 15 Απριλίου 1970 πραγματοποιούνται τα επίσημα εγκαίνια των υπερσύγχρονων στούντιο της Φίνος Φιλμ στα Σπάτα Αττικής. Παρελαύνουν όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι του εγχώριου κινηματογράφου: συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί, δημοσιογράφοι, κριτικοί, οπερατέρ και πολλοί άλλοι που καμαρώνουν το μοναδικό επίτευγμα του Φίνου, κόσμημα, όχι μόνο της Φίνος Φιλμ, αλλά και της Ελλάδας.

Στις 12 Ιανουαρίου 1977, πραγματοποιείται η επίσημη πρεμιέρα της τελευταίας ταινίας της Φίνος Φιλμ, «Ο Κυρ-Γιώργης Εκπαιδεύεται» του Γιάννη Δαλιανίδη, με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή κωμικό Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά του Δαλιανίδη «Λούνα Παρκ» και το κοινό ανταποκρίνεται. Ο Φίνος δεν θα μπορέσει, όμως, να δει την πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας, αφού ήταν πλέον βαριά άρρωστος στο νοσοκομείο.

Ο Φιλοποίμην Φίνος έφυγε πικραμένος για πολλούς λόγους. Αρχικά, ήταν χρεωμένος πολλά εκατομμύρια από τα δάνεια που είχε πάρει για τα στούντιο των Σπάτων. Ήταν βαριά άρρωστος αλλά και απογοητευμένος από την εισβολή της τηλεόρασης που ποτέ δεν συμπάθησε. Επίσης, του στοίχισε η άδικη αντιμετώπιση από τους νέους ανθρώπους που εκπροσωπούσαν τα νέα ρεύματα και έβλεπαν στο πρόσωπό του το κατεστημένο του εμπορικού κινηματογράφου, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος όχι μόνο ενθάρρυνε αλλά και συμπαραστάθηκε σε πολλούς από τους δημιουργούς του νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Επιπλέον, είχε ανεπισήμως κατηγορηθεί για δοσοληψίες με τη δικτατορία, λόγω των δανείων που εξασφάλισε για τα στούντιο. Πρόκειται για μια πέρα για πέρα άδικη κατηγορία, αφού τα  δάνεια από τις τράπεζες είχαν εγκριθεί πριν από την δικτατορία. Ο Φίνος ήταν ένας βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος και είναι γνωστό ότι δεν δέχτηκε ποτέ βοήθεια από καμία κυβέρνηση στο παρελθόν, παρά τις φιλικότατες σχέσεις που είχε με τον επί σειρά ετών πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ήταν αξιοκράτης, δουλευταράς και πρεσβευτής της τέχνης του. Για αυτό, άλλωστε, βοηθούσε συχνά συνεργάτες του είτε με χρηματικά ποσά είτε διαθέτοντας πολλές φορές τα στούντιο του για γυρίσματα ταινιών και μάλιστα με αντιδικτατορική θεματολογία, ενώ το όνομά του δεν έμπαινε ποτέ, σεβόμενος αδιαμαρτύρητα την επιθυμία των σκηνοθετών, που δεν ήθελαν να προκληθούν αντιδράσεις από το κοινό.

Όπως έχει αναφέρει και ο δημοσιογράφος Ιάσων Τριανταφυλλίδης: «Δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι της τηλεόρασης, δεν δέχτηκε ποτέ να ασχοληθεί με τηλεοπτικές παραγωγές. Ήταν ένας αυθεντικός, παθιασμένος εραστής του σινεμά, του ωραίου σινεμά έτσι όπως το καταλάβαινε, το ένιωθε, το έφτιαχνε και το έδινε στον κόσμο ο ίδιος, και πέθανε μαζί του. Όπως όλοι οι μεγάλοι οραματιστές, οι ονειροπόλοι και επί της ουσίας αυθεντικοί δημιουργοί. Έφυγε μένοντας στην ιστορία και μαζί του η Φίνος Φιλμ... Η οποία Φίνος Φιλμ, ποιος να το έλεγε του Φίνου, δικαιώθηκε από την τηλεόραση, το μέσο που ποτέ δεν συμπάθησε ο δημιουργός της. Που αποκαταστάθηκε στα χρόνια που πέρασαν. Που νίκησε τη χλεύη και τον πόλεμο των “ειδικών” και "διανοουμένων". Που έγινε σύμβολο και μέτρον αξεπέραστο της σωστής, καλής, αβίαστης ψυχαγωγίας. Ολοζώντανο κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού, ενθρονισμένη και ακλόνητη βασίλισσα στις καρδιές του κόσμου, των γενιών που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μαζί της, παρέα με τις ταινίες της... με τις ταινίες που ονειρεύτηκε κάποτε ο Φίνος».