Ακούραστος, ανήσυχος και ανατρεπτικός, ο Κώστας Καζάκος, συνεπής με τις αρχές του, ήταν για πάνω από εξήντα έτη παρών στο καλλιτεχνικό αλλά και στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Με σπουδαία θητεία στο θέατρο άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του μέσα από τις στιβαρές κινηματογραφικές του εμφανίσεις.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας και από νεαρή ηλικία βρέθηκε στην Αθήνα όπου και μεγάλωσε. Αρχικά επιθυμούσε να γίνει δάσκαλος όμως η πόρτα του πανεπιστημίου «έκλεισε» γι’ αυτόν λόγω των κοινωνικών του φρονημάτων. Σχεδόν τυχαία το 1953 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Γίνεται δεκτός και ολοκληρώνει τις σπουδές του το 1957, ενώ παράλληλα εγγράφεται και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν την πρώτη χρονιά της επαναλειτουργίας της (1954) και αποφοιτεί τρία χρόνια αργότερα.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Από το 1954 έως το 1958, παίρνει μέρος σ’ όλες τις παραστάσεις, στο ιστορικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, παίζοντας βοηθητικά πρόσωπα και σε μερικές περιπτώσεις, σημαντικούς ρόλους. Το 1957, έχοντας ολοκληρώσει πια τις σπουδές του, συμμετέχει στο ανέβασμα από το Θέατρο Τέχνης της παράστασης «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Συνέχισε με ρόλους και στις επόμενες παραστάσεις, όπως «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρεχτ και «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Μύλερ. Τη σεζόν 1958-59, μαζί με άλλους 12 απόφοιτους της Σχολής του Κουν σχημάτισαν δικό τους θίασο με την επωνυμία «Ελεύθερο Θέατρο» και ανέβασαν τέσσερα έργα σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Τριβιζά.

Στην πορεία του πέρασε σχεδόν απ’ όλους τους καλούς θιάσους της Αθήνας παίζοντας σε απαιτητικά έργα του σύγχρονου ρεπερτορίου αλλά και σε αρχαία δράματα. Επιστρέφοντας το 1963 στο Θέατρο Τέχνης έπαιξε στην θρυλική παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, και σε Σαιξπηρική παράσταση στο Λονδίνο. Από το 1964 συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους, όπως του Αλέκου Αλεξανδράκη, της Χριστίνας Σύλβα, της Έλλης Λαμπέτης και της Άννας Συνοδινού. Διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Κώστα Σεβαστίκογλου και στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, στις δύο παραστάσεις που εγκαινίασαν το θέατρο του Λυκαβηττού το 1965.

Το 1967, συνεργάστηκε με το θίασο της Τζένης Καρέζη, ενώ την επόμενη χρονιά, παντρεμένοι πια, έφτιαξαν το θίασο «Καρέζη-Καζάκος». Επί 24 χρόνια ακολούθησαν κοινή καλλιτεχνική πορεία με θίασο που συνέχισε μέχρι το θάνατο της αξέχαστης ηθοποιού, ανεβάζοντας αξιόλογες παραστάσεις, πολλές εκ των οποίων σε σκηνοθεσία του ιδίου.

Κορυφαία στιγμή της θεατρικής καριέρας τους, ήταν το καλοκαίρι του 1973, με την εμβληματική παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη με μουσική από τον Σταύρο Ξαρχάκο, την οποία σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Κώστας Καζάκος. Η παράσταση, αν και λογοκριμένη, είχε τεράστια απήχηση στο κοινό της Αθήνας. Οι παραστάσεις διακόπηκαν βίαια από τη Χούντα τον Οκτώβριο του 1973 όταν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και συνεχίστηκαν μετά την αποφυλάκισή τους το Δεκέμβριο του 1973. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, τον Αύγουστο του 1974, το έργο ξανανέβηκε με την προσθήκη των λογοκριμένων σκηνών κι ενός τραγουδιού, ενώ ακολούθησε περιοδεία το 1975 σε όλη την Ελλάδα και το 1976 σε πολλές πόλεις της Γερμανίας, με πρωτοφανή απήχηση στο κοινό.

Αξέχαστες εμπορικές και καλλιτεχνικές επιτυχίες ήταν και οι παραστάσεις που ανέβασε ο Κώστας Καζάκος με την Τζένη Καρέζη: «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» την περίοδο 1982-83 (σε σκηνοθεσία Ζυλ Νασέν), «Πρόσωπο με Πρόσωπο» την περίοδο 1985-86 και «Διαμάντια και Μπλουζ», που έμελλε να είναι και η τελευταία παράσταση της Καρέζη την περίοδο 1990-91. Μετά το θάνατο της Τζένης Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος συνέχισε να ανεβάζει κλασσικά και σύγχρονα έργα στο θέατρο που φέρει το όνομά της.

Δίδαξε κατά περιόδους στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ενώ το 1995 ίδρυσε το «Σχολείο Υποκριτικής – Κώστας Καζάκος». Από το 2007 διετέλεσε Διευθυντής Σπουδών στην αναγνωρισμένη Ανώτερη Δραματική Σχολή «Πράξη Επτά».

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το 1953, πρωτοετής σπουδαστής της σχολής Σταυράκου, επιλέχθηκε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου (ο οποίος ήταν και ο διευθυντής σπουδών της σχολής). Χρειάστηκαν τρία χρόνια μέχρι την ολοκλήρωσή της ταινίας το 1956, που ήταν και η πρώτη απόπειρα παραγωγής του Λυκούργου Σταυράκου φέρνοντας «στο πανί» πολλούς σπουδαστές της σχολής πριν καν ολοκληρώσουν τις σπουδές στους.

Μετά από σχεδόν δέκα χρόνια πλούσιας θεατρικής πορείας ο Κώστας Καζάκος επιστρέφει στον κινηματογράφο το 1961 με ένα βασικό ρόλο στο φιλμ «Τα Σαράντα Παλληκάρια» του Γιώργου Πετρίδη. Το διάστημα αυτό αναλαμβάνει ρόλους και πίσω από τις κάμερες ως βοηθός σκηνοθέτη σε δέκα ταινίες, ενώ γράφει σενάρια μαζί με τον Ερρίκο Θαλασσινό.

Το 1962 έρχεται η πρώτη του συνεργασία με τη Φίνος Φιλμ, όταν υποδύθηκε ένα μικρό ρόλο χωρικού στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1966 επανέρχεται στη Φίνος Φιλμ και παίζει στο «Κοινωνία Ώρα Μηδέν» ενώ τον επόμενο χρόνο πρωταγωνιστεί στο «Κονσέρτο για Πολυβόλα» και τις δύο φορές υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Ντίνου Δημόπουλου. Μέχρι 1970 συμμετείχε σε 10 συνολικά ταινίες της εταιρείας. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με άλλους παραγωγούς σε πολλές ταινίες, ενώ σε μία από αυτές ήταν σκηνοθέτης και σε δύο παραγωγός.

Έχει σχεδόν 40 ταινίες μεγάλου μήκους στο ενεργητικό του και τελευταία του εμφάνιση σε κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας ήταν το 1991 στο φιλμ «Ο Δραπέτης» του Αντώνη Μπάρκα. Παρέμεινε όμως δραστήριος με ρόλους σε ταινίες μικρού μήκους ενώ συμμετείχε σε καλές τηλεοπτικές σειρές, ανεβάζοντας τον πήχη με την ερμηνεία του ενώ σκηνοθέτησε και κάποιες εξ αυτών.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Κώστας Καζάκος έκανε τρεις γάμους. Το 1962 παντρεύτηκε τη ζωγράφο Νερίνα Λυμπεροπούλου με την οποία χώρισε λίγα χρόνια αργότερα. Το 1966, στα γυρίσματα του «Κονσέρτο για πολυβόλα», αναπτύχθηκε ένας φλογερός έρωτας με την Τζένη Καρέζη με την οποία παντρεύτηκε το 1968, μένοντας αχώριστοι ως το θάνατό της το 1992. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο. Το 1997 ο Κώστας Καζάκος παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζένη Κόλλια, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Παράλληλα με τις πλούσιες καλλιτεχνικές του δραστηριότητες ο Κώστας Καζάκος, ανέπτυξε και έντονη πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δράση. Στις εκλογές του 2007 και του 2009 εξελέγη βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Τιμήθηκε με τον «Χρυσό Απόλλωνα», βραβείο ηθοποιού Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών (1967) και με το Α΄ Χρυσό Βραβείο (αρτιότερης παραγωγής) του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1972), για την ταινία «Λυσιστράτη» στην οποία εκτός από πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και καθήκοντα παραγωγού.

Το 2009 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου για τη συνολική του προσφορά στο θέατρο και στον κινηματογράφο στα από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.