Ο Χρήστος Τσαγανέας – ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου – αποτέλεσε μια ξεχωριστή φυσιογνωμία της χρυσής εποχής του Ελληνικού Κινηματογράφου, που σφράγισε πολλές ταινίες με τις αξέχαστες ερμηνείες του.
Γεννήθηκε στη Ρουμανία από εύπορους γονείς. Ήρθε στην Ελλάδα, για να σπουδάσει ιατρική. Γνώρισε τη μεγαλύτερή του ηθοποιό Νίτσα Βιτσώρη, αναπτύχθηκε μεγάλος έρωτας μεταξύ τους και εγκατέλειψε τις σπουδές του, βγαίνοντας στο θέατρο για χάρη της! Στη συνέχεια κι αφου η Βιτσώρη – που δεν είναι άλλη από τη Νίτσα Τσαγανέα – χώρισε με τον σύζυγό της και παντρεύτηκαν. Αργότερα, ο Τσαγανέας σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θεατρικό έργο «Η Θυσία του Αβραάμ» και για 30 χρόνια συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους θιάσους της Αθήνας, παίζοντας σε κλασικά κυρίως έργα, ενώ την δεκαετία του 1960 στράφηκε στην κωμωδία συνεργαζόμενος με τον μεγάλο κωμικό Μίμη Φωτόπουλο. Η θεατρική του καριέρα περιλάμβανε όλα τα είδη ρεπερτορίου, από δράματα και κωμωδίες, μέχρι αρχαίες τραγωδίες και οπερέτες.

Την πρώτη του κινηματογραφική συμμετοχή την πραγματοποίησε το 1933 στην ταινία «Ο Κακός Δρόμος», ενώ η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία της Φίνος Φίλμ ήταν στο έργο «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», πλάι στον Βασίλη Λογοθετίδη, όπου και είπε την αλησμόνητη ατάκα “Άνθρωποι, άνθρωποι, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός” – αναφερόμενος στον εμφύλιο πόλεμο. Αξέχαστη έχει μείνει επίσης και η ερμηνεία του στην ταινία «Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (1959), στο ρόλο του αγαθού διευθυντή “Βεβαίως βεβαίως”, καθώς επίσης και στην ταινία του 1958 «Μια ζωή την Έχουμε», στον ρόλο του φωνακλά και δύστροπου διευθυντή Τραπέζης, που καταπίεζε τον απλό υπάλληλο Δημήτρη Χόρν. Το αριστοκρατικό του παρουσιαστικό οδηγούσε τους παραγωγούς και σκηνοθέτες να του αναθέτουν ρόλους είτε αξιοπρεπούς κυρίου της «καλής κοινωνίας», είτε σνομπ πλουσίου ανθρώπου.
Συνολικά γύρισε 67 ταινίες, δράματα και κωμωδίες, 12 εκ των οποίων στην Φίνος Φίλμ. Τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α’.