Με το ευγενικό και αριστοκρατικό του παρουσιαστικό, τη χαρακτηριστική φωνή και τη μοναδική του υποκριτική δεινότητα, ο Άρης Μαλιαγρός υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή του ελληνικού θεάτρου και του κινηματογράφου, που καθιερώθηκε μέσα από ρόλους που ανέδειξαν το ταλέντο, το ήθος και τη διακριτική του γοητεία, χαρίζοντας μας αξιόλογες ερμηνείες.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε το 1895 στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Από νεαρή ηλικία έδειξε την κλίση του στις τέχνες, αρχίζοντας τις σπουδές του στη μουσική και συγκεκριμένα στο τραγούδι (τενόρος) στη Σχολή Λοτνέρ. Λίγα χρόνια αργότερα στράφηκε στην υποκριτική, φοιτώντας στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού —σημερινού Εθνικού— Θεάτρου, όπου έθεσε τα θεμέλια για την καλλιτεχνική του πορεία.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το 1913, σε ηλικία μόλις 18 ετών, ο Άρης Μαλιαγρός έκανε το ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι ως κορίστας στις παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών, στο πλευρό του σπουδαίου δημιουργού της ελληνικής οπερέτας, Γιάννη Παπαγιάννη. Την περίοδο εκείνη συμμετείχε σε οπερέτες όπως οι «Μιχελάγγελος», «Η πριγκίπισσα της Τσάρντας» του Έμμεριχ Κάλμαν, «Μπόνυ Καντσιάμ» και «Μαντάμ Ντε Τεμ», πλάι στην Αφροδίτη Λαουτάρη, στο Θέατρο Παπαϊωάννου της οδού Πατησίων.

Με τις ερμηνείες του στις παραστάσεις «Τραβιάτα», «Μαντάμ Μπατερφλάι» και «Μποέμ», δίπλα στη σπουδαία σοπράνο Θάλεια Σαμπανιέβα και την Αρτέμιδα Κυπαρρίση, ανέδειξε το εξαιρετικό του ταλέντο και τη μουσικότητά του, που τον ξεχώρισε ως έναν από τους πιο χαρισματικούς καλλιτέχνες της εποχής.

Το 1922 εμφανίστηκε στην οπερέτα «Η Κοντέσσα του χορού», στο Θέατρο Διονύσια, σε μετάφραση του Βασίλη Αργυρόπουλου, υποδυόμενος τον Υποπλοίαρχο Οκτάβιο, πλάι στην Πέπι Ζάμπα.

Αμέσως μετά, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού (Εθνικού) Θεάτρου, όπου, μετά την αποφοίτησή του, προσελήφθη ως ηθοποιός. Παρέμεινε στο Εθνικό Θέατρο έως το 1975, συμμετέχοντας σε περισσότερες από 120 παραστάσεις, σε έργα όπως «Οιδίπους Τύραννος», «Άμλετ», «Βασιλεύς Ληρ», «Ο Επιθεωρητής», «Ο Αρχοντοχωριάτης», «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», «Ο Μισάνθρωπος», «Ο Ταρτούφος», «Ο Έμπορος της Βενετίας», «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης», «Πλούτος» και «Ο Βασιλιάς Ουμπού».

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Άρη Μαλιαγρού έγινε το 1917, στην ταινία θρησκευτικού περιεχομένου «Ο Ανήφορος του Γολγοθά», η οποία, ωστόσο, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Χρόνια αργότερα, οι σκηνές που είχαν ήδη γυριστεί μονταρίστηκαν και προβλήθηκαν σε επιλεγμένους κινηματογράφους με τον τίτλο «Τα Πάθη του Χριστού».

Το 1964 μπαίνει στην οικογένεια της Finos Film, με έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία «Η Βίλλα των Οργίων», πλάι στον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Ακολούθησαν συμμετοχές σε πλήθος ταινιών, τόσο της ίδιας εταιρείας όσο και άλλων παραγωγών, όπως «Διπλοπενιές» και «Μοντέρνα Σταχτοπούτα».

Συνολικά, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έλαβε μέρος σε 27 κινηματογραφικές ταινίες, εκ των οποίων 9 φέρουν την υπογραφή της Finos Film. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν «Η Γυναίκα μου Τρελλάθηκε», «Ο Ξυπόλυτος Πρίγκηψ» και «Ο Επαναστάτης Ποπολάρος», όπου ερμήνευσε με αριστοκρατική λεπτότητα τον ρόλο του Κόντε Τσεζάρε Ροζάρο.

Με τη χαρακτηριστική φωνή, το ήθος και την εκφραστικότητά του, ο Άρης Μαλιαγρός άφησε το στίγμα του σε κάθε του εμφάνιση, παραμένοντας μέχρι σήμερα μια εμβληματική μορφή του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου.

Στην τηλεόραση, εμφανίστηκε μόνο μία φορά — στις 3 Ιουλίου 1976 — σε επεισόδιο της σειράς «Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια», που έγραψε ο Δημήτρης Ψαθάς και σκηνοθέτησε ο Μήτσος Λυγίζος.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ήταν παντρεμένος και ζούσε με τη σύζυγό του σε διαμέρισμα επί της Λεωφόρου Συγγρού. Διακρινόταν για την ευγένεια, τη φινέτσα και το απαράμιλλο στυλ του — χαρακτηριστικά που του χάρισαν το προσωνύμιο «ο κύριος με το μονόκλ».

Η πολιτεία τον τίμησε για την πολυετή και σπουδαία προσφορά του στις τέχνες, απονέμοντάς του τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Άρης Μαλιαγρός απεβίωσε στις 18 Δεκεμβρίου 1984, σε ηλικία 89 ετών.