Ο Κώστας Καρράς ήταν από τους πιο αγαπητούς Έλληνες ηθοποιούς του κινηματογράφου και του θεάτρου. Διέγραψε σπουδαία καριέρα, διακρινόμενος για την ικανότητά του να ερμηνεύει με την ίδια ευκολία και με μεγάλη επιτυχία εντελώς διαφορετικούς ρόλους σε δράματα και κωμωδίες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο, υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε από τη Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 τελείωσε και τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο έργο της Αγκάθα Κρίστι «Η Ποντικοπαγίδα», με τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Αμέσως μετά, ξεκίνησε την επιτυχημένη συνεργασία του με την Έλλη Λαμπέτη και εμφανίστηκε σε πολλά έργα του κλασικού ρεπερτορίου. Από το 1974 έως το 1981 συγκρότησε δικούς του θιάσους, ενώ σημείωσε πολύ μεγάλη θεατρική επιτυχία με το έργο «Το Ημερολόγιο ενός Τρελού» του Γκογκόλ.

Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στον Ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία «Ποιά είναι η Μαργαρίτα», ενώ η πρώτη του συμμετοχή σε ταινία της Φίνος Φιλμ ήταν το 1964 στην αξέχαστη κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής», πλάι στην Τζένη Καρέζη. Γύρισε συνολικά 38 ταινίες, παίζοντας όλα τα είδη έργων, από μελοδράματα έως κωμωδίες, και από κοινωνικές μέχρι πολεμικά δράματα. Αξιοσημείωτες είναι οι ερμηνείες του στις ταινίες της Φίνος Φίλμ «Η Παριζιάνα», δίπλα στην Ρένα Βλαχοπούλου, και στην «Υπολοχαγό Νατάσσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στην οποία ερμηνεύει τον ρόλο του Μαξ, ενός Γερμανού αξιωματικού με Ελληνικές ρίζες. Σημαντική ήταν και η παρουσία του στην Ελληνική τηλεόραση, με τις συμμετοχές του σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές, οι οποίες σημείωσαν επιτυχία.

Μεγάλη ήταν επίσης και η πολιτική του σταδιοδρομία καθώς διετέλεσε βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου από το 2000 έως το 2007. Από το 1994 ήταν επίτιμος πρόεδρος στο ίδρυμα «Χαμόγελο του Παιδιού» και επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Ο ίδιος διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του πολέμου της Βοσνίας και βραβεύτηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση. Μέχρι το τέλος της ζωής του, αν και χτυπημένος από τον καρκίνο, συνέχιζε τις κοινωνικές, τις καλλιτεχνικές και τις πολιτικές του δραστηριότητες.