Γλυκιά, χαριτωμένη, με υποκριτικό ταλέντο και προ πάντων αξιοπρέπεια, η Καίτη Λαμπροπούλου ήταν μια πραγματική κυρία τόσο στη ζωή της όσο και στην καριέρα της.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926, αλλά μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη λόγω των εμπορικών δραστηριοτήτων του πατέρα της. Είχε δύο αδέλφια, τον Ηρακλή και την Τοτό, ενώ η μητέρα της ήταν ο κρίκος που έδενε σφιχτά όλη την οικογένεια σε κάθε αναποδιά. Το 1932 μετακομίζουν οριστικά στην Αθήνα και δέκα χρόνια αργότερα, η Καίτη – μαθήτρια ακόμα – ξεκινάει, κρυφά από την οικογένειά της, να κάνει τις πρώτες της πρόβες δίπλα στον Κάρολο Κουν.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Πρώτος της ρόλος στο θέατρο ήταν στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν, στο Θέατρο Τέχνης με τον Κάρολο Κουν. Οι κριτικές ήταν θριαμβευτικές. Οι γονείς της, παρά τις αντιρρήσεις τους όταν το έμαθαν, αναγνώρισαν την κλίση της κόρης τους και την στήριξαν στην επιλογή της.

Συνέχεια είχε το Εθνικό Θέατρο υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Ροντήρη και πήρε μέρος σε πολλές παραστάσεις, όπως «Φοιτηταί» του Ξενόπουλου, «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Ροστάν, «Το Φιντανάκι» του Παντελή Χορν, «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» του Μολιέρου, κ.ά. Ακολούθησε τον Ροντήρη και στην Ελληνική Σκηνή, που ίδρυσε το 1950, αλλά συνεργάστηκε και με άλλους θιάσους σε πολλές παραστάσεις.

Η Καίτη Λαμπροπούλου συνέχιζε να παίζει ενεργά στο θέατρο, συνεργαζόμενη με τους καλύτερους θιάσους μέχρι το 1999, με τελευταία της εμφάνιση στο έργο «Η Πριγκίπισσα του Λαού» στο θέατρο Άννα-Μαρία Καλουτά, με τον θίασο Γιούλης Ηλιοπούλου.

Παρά την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητά της, παρέμεινε ένας άνθρωπος απλός και γενναιόδωρος, ένα καλοσυνάτο κορίτσι όποια κι αν ήταν η ηλικία της.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο κινηματογράφος μπήκε τυχαία στην ζωή της, αφού είχε μάτια μόνο για την σκηνή και επηρεασμένη από τους δασκάλους της – Κουν και Ροντήρη – δεν έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά. Η μοίρα, όμως, τα έφερε έτσι ώστε να έχει γείτονα τον σκηνοθέτη Νίκο Τσιφόρο. Έτσι, όταν το 1951 ο Τσιφόρος ανέβαζε την ταινία «Το Παιδί μου Πρέπει να Ζήσει», πρόσφερε έναν ρόλο στην Καίτη και εκείνη δέχτηκε.

Συνέχεια είχαν άλλες 80 περίπου ταινίες, με τις περισσότερες δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, που ήταν επιστήθιες φίλες. Ξεχωρίζουν οι ρόλοι της στις ταινίες «Ο Ζηλιαρόγατος» (1956), «Μανταλένα» (Finos Film, 1960), «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (Finos Film, 1961), «Η Σωφερίνα» (1964), «Ο Ρωμιός έχει Φιλότιμο» (1968), «Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση» (1971) και «Η Μαρία της Σιωπής» (Finos Film, 1973).

Εξίσου εκτεταμένη ήταν και η παρουσία της στην τηλεόραση, αρχίζοντας από το 1972 και φτάνοντας μέχρι το 2000 με το «Άρωμα Γυναίκας». Στα 28 αυτά χρόνια έπαιξε σε είκοσι περίπου σειρές και σε πάμπολλες μεταδόσεις του τηλεοπτικού «Θεάτρου της Δευτέρας», κοσμώντας και το γυαλί.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Σύζυγός της ήταν ο θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος, Γιώργος Ρούσσος. Γνωρίστηκαν στην Ελληνική Σκηνή του Ροντήρη, όταν ανέβαζε το έργο “Πρωτευουσιάνος” που είχε γράψει ο Ρούσσος. Αν και στην αρχή η σχέση τους ήταν τυπική, με τον καιρό συνδέθηκαν περισσότερο, ερωτεύτηκαν και τελικά παντρεύτηκαν με κουμπάρο τον Χρήστο Λαμπράκη.

Έμειναν μαζί όλη τους τη ζωή, μέχρι το θάνατο του Γιώργου Ρούσσου το 1984, και αποτέλεσαν ένα από τα πιο αγαπημένα καλλιτεχνικά ζευγάρια. Σε μια συνέντευξή της, είχε πει “Είμαι δεμένη με τη μνήμη του. Έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια από το θάνατό του κι εγώ είμαι ακόμη μαζί του. Κουβεντιάζουμε μαζί…”.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Στις 20 Δεκεμβρίου 2004, απονεμήθηκε στην ίδια και τη Σμαρούλα Γιούλη το έπαθλο “Κυβέλη” για τη συνολική τους θεατρική προσφορά.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στον Διόνυσο, στο σπίτι της αδελφής της. Πέθανε στις 31 Ιανουαρίου 2011, σε ηλικία 85 ετών από ανακοπή καρδιάς. Η κηδεία της έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 2011.