Προικισμένος με περίσσιο κωμικό ταλέντο, ο Γιάννης Γκιωνάκης διέγραψε αξιοσημείωτη πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, σφραγίζοντας με τις ερμηνείες του θρυλικές ταινίες, με τις ατάκες του να αναπαράγονται μέχρι σήμερα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα ως γιος γιατρού. Αποφάσισε να ακολουθήσε τα πατρικά χνάρια και μπαίνει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, παρακολουθεί από σπόντα την παράσταση «Αγριόπαπια» του Ίψεν και συνειδητοποιεί ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Εγκαταλείπει την ιατρική και γράφεται στη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν αλλά και στο Εθνικό Ωδείο.

Δεν ξέχασε βέβαια ποτέ την υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα του για ανώτατη πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μέχρι τα 30 του, παράλληλα με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες, αποφοίτησε και από την Πάντειο Σχολή.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Η πλούσια θεατρική του καριέρα ξεκίνησε το 1944 στον «Τελευταίο Ασπροκόρακα», ενώ ακολουθούσαν κλασικά έργα όπως «Ο Βυθός» του Γκόρκι και «Ο Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, πάντα στο θέατρο του Καρόλου Κουν. Συνέχεια είχε η «Ελληνική Σκηνή» του Δημήτρη Ροντήρη και το Εθνικό Θέατρο ερμηνεύοντας πλήθος έργων από τους μεγαλύτερους ξένους δραματουργούς, από Μολιέρο μέχρι και Μαγιακόφσκι.

Παρ’ όλο που υπηρέτησε όλα τα είδη του θεάτρου, ο ίδιος θα βρει τη θέση του στο είδος που θα απογείωνε όσο λίγοι: την επιθεώρηση. Δεν θα του έπαιρνε πολύ να δει τη θεατρική του καριέρα να απογειώνεται και να μετατρέπεται σε στυλοβάτη της επιθεωρησιακής αθηναϊκής σκηνής. Την επιθεώρηση τη λάτρευε, θεωρώντας τη μάλιστα το δυσκολότερο θεατρικό είδος, αν και την υπηρέτησε πιστά σε όλη του τη ζωή. Ταυτοχρόνως, λάτρευε τα έργα του Δημήτρη Ψαθά, τα οποία ανέβασε σχεδόν όλα στο σανίδι με ανεπανάληπτη επιτυχία, παραμένοντας ο σημαντικότερος ίσως ερμηνευτής των έργων του. Σημαντικές παραστάσεις του είναι μεταξύ άλλων «Το Στραβόξυλο», «Ο Αχόρταγος», «Βίρα τις Άγκυρες», «Ο Μπαμπάς Εκπαιδεύεται», «Καινούργια Αθήνα», «Άνθρωποι του ’60» και πολλές ακόμα.

Τη δεκαετία του ’70 κάνει στροφή στο ρεπερτόριο, συνεργάζεται με το «Προσκήνιο» του Σολομού και κάνει δύο σημαντικές ερμηνείες στον «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου και στον «Κοριό» του Μαγιακόφσκι.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο ελληνικός κινηματογράφος υπήρξε μεγάλο κεφάλαιο για την καριέρα του, απογειώνοντας την δημοφιλία του. Η αρχή έγινε το 1946 με την ταινία «Παπούτσι από τον Τόπο σου», και το 1951 συμμετέχει στο έργο «Εκείνες που δεν Πρέπει να Αγαπούν» του Αλέκου Σακελλάριου. Καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’50 έπαιζε σε δυο με τρείς ταινίες ταυτόχρονα κάθε χρόνο, εκτοξεύοντας την φιλμογραφία του σε πάνω από 100 κινηματογραφικές παραγωγές.

Ο ρόλος που θα έμελλε να τον καθιερώσει στο πανελλήνιο ήταν αυτός του Μπρίλη, στην ταινία «Τα Κίτρινα Γάντια». Όταν ρώτησε με τη γνωστή κινηματογραφική του αφέλεια «Πορτοκαλάδα θέτε; Από πορτοκάλια;», έφτανε και περίσσευε για να σφραγίσει την ελληνική κωμωδία με την πιο αστεία ίσως σκηνή που μας χάρισε το παλιό καλό σινεμά.

Η συμμετοχή του στον κινηματογράφο συνεχίστηκε και την δεκαετία του ’80, ενώ τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1984 στην ταινία «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα Νο3».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Θυελλώδης και παθιασμένος καθώς ήταν τόσο εντός όσο και εκτός πανιού, ο Γκιωνάκης παντρεύτηκε το 1957 κεραυνοβολημένος από έρωτα και απέκτησε δύο κόρες, την Ρενάτα και την Πωλίνα Γκιωνάκη.

Η Πωλίνα ακολούθησε τα βήματα του πατέρα της στην υποκριτική για πολλά χρόνια, ενώ ο εγγονός του, Λευτέρης Παπανικολάου – Γκιωνάκης, ασχολείται με την σκηνοθεσία.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Για την προσφορά του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, τιμήθηκε με το Αναμνηστικό Μετάλλιο Δημήτρη Ψαθά, ενώ το 1999 βραβεύτηκε και με το έπαθλο Αιμίλιος Βεάκης από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Γιάννης Γκιωνάκης υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το 1998 και ακολούθησαν αρκετά προβλήματα υγείας. Πέθανε το 2002 στο νοσοκομείο Λευκός Σταυρός και κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.