Ξεχωριστός κωμικός, ο Αλέκος Τζανετάκος, αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό κοινό, ενώ πολλές από τις ατάκες του έγιναν διαχρονικές.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κοθν, αλλά και στην κινηματογραφική σχολή του Σταυράκου. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1957 στο έργο «Οι Δικοί μας Άνθρωποι» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, και στη συνέχεια υποδύθηκε κλασικούς ρόλους, στο Περιφερειακό Θέατρο Θεσσαλονίκης, του Κώστα Χατζίσκου, που περιόδευε ανά την Ελλάδα. Αργότερα καθιερώθηκε στο θέατρο Μπουρνέλη και πρωταγωνίστησε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο Μακρής, ο Αυλωνίτης, ο Σταυρίδης, η Βλαχοπούλου και άλλοι.

Η μεγαλύτερη θεατρική επιτυχία του ήταν «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ», του Γιώργου Λαζαρίδη, που ανέβηκε στο θέατρο Παρκ (1969-70) με τον Θανάση Βέγγο και την Σμαρούλα Γιούλη, στο οποίο ήταν και καλλιτεχνικός διευθυντής. Η τεράστια επιτυχία που είχε το έργο στην Αθήνα, συνεχίστηκε και σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αμερική. Στο θέατρο έπαιξε 12 χρόνια σε επιθεωρήσεις και άλλα 12 σε έργα πρόζας, συνεργαζόμενος με πολλούς θιάσους.

Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του το 1956, στην ταινία της Ανζερβός, «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Στη συνέχεια ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, μέσα από την οποία γνώρισε μεγάλες δόξες, παίζοντας κυρίως χαριτωμένους και γραφικούς ρόλους επιπόλαιου νέου και γκαφατζή. Το παρατσούκλι του ήταν «καρπαζοεισπράχτορας», αφού στις ταινίες έτρωγε αρκετές καρπαζιές για τις γκάφες που έκανε, κυρίως από τον Κώστα Βουτσά, του οποίου ήταν σε πολλές ταινίες παρτενέρ. Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε σε 52 ταινίες εκ των οποίων οι 20 ήταν της Φίνος Φιλμ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αποσύρθηκε από το θέατρο και τον κινηματογράφο και ασχολήθηκε με τη συγγραφή σεναρίων για βιντεοταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο ίδιος. Είχε πάθος με τις μοτοσικλέτες, οι οποίες του χαρίσανε δέκα κύπελλα σε ισάριθμους αγώνες.