Αξιοπρεπής, ευαίσθητος, ευρηματικός και «φαρσαδόρος», ο Αλέκος Τζανετάκος μπορούσε να ερμηνεύσει εξίσου δυναμικά κωμικούς και δραματικούς ρόλους, προσφέροντας σπουδαίες ερμηνείες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κοθν, αλλά και στην κινηματογραφική σχολή του Σταυράκου. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1957 στο έργο «Οι Δικοί μας Άνθρωποι» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, και στη συνέχεια υποδύθηκε κλασικούς ρόλους, στο Περιφερειακό Θέατρο Θεσσαλονίκης, του Κώστα Χατζίσκου, που περιόδευε ανά την Ελλάδα. Αργότερα καθιερώθηκε στο θέατρο Μπουρνέλη και πρωταγωνίστησε δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο Μακρής, ο Αυλωνίτης, ο Σταυρίδης, η Βλαχοπούλου και άλλοι.

Η μεγαλύτερη θεατρική επιτυχία του ήταν «Ο Τρελός του Λούνα Παρκ», του Γιώργου Λαζαρίδη, που ανέβηκε στο θέατρο Παρκ (1969-70) με τον Θανάση Βέγγο και την Σμαρούλα Γιούλη, στο οποίο ήταν και καλλιτεχνικός διευθυντής. Η τεράστια επιτυχία που είχε το έργο στην Αθήνα, συνεχίστηκε και σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αμερική. Στο θέατρο έπαιξε 12 χρόνια σε επιθεωρήσεις και άλλα 12 σε έργα πρόζας, συνεργαζόμενος με πολλούς θιάσους.

Στον κινηματογράφο έκανε το ντεμπούτο του το 1956, στην ταινία της Ανζερβός, «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» σε σενάριο Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Στη συνέχεια ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, μέσα από την οποία γνώρισε μεγάλες δόξες, παίζοντας κυρίως χαριτωμένους και γραφικούς ρόλους επιπόλαιου νέου και γκαφατζή. Το παρατσούκλι του ήταν «καρπαζοεισπράχτορας», αφού στις ταινίες έτρωγε αρκετές καρπαζιές για τις γκάφες που έκανε, κυρίως από τον Κώστα Βουτσά, του οποίου ήταν σε πολλές ταινίες παρτενέρ. Συνολικά στην καριέρα του έπαιξε σε 52 ταινίες εκ των οποίων οι 21 ήταν της Φίνος Φιλμ.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 αποσύρθηκε από το θέατρο και τον κινηματογράφο και ασχολήθηκε με τη συγγραφή σεναρίων για βιντεοταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο ίδιος.

Εκτός όμως από ξεχωριστός ηθοποιός, ο Αλέκος Τζανετάκος υπήρξε και δεινός ραλίστας. Μάλιστα, έφτασε στο σημείο να συνδυάσει τις δύο μεγάλες του αγάπες – τον κινηματογράφο και το αυτοκίνητο – αφού όπως είχε δηλώσει ο ίδιος «Εγώ ήμουν ο κασκαντέρ για κάθε επικίνδυνη σκηνή με αυτοκίνητο στις ελληνικές ταινίες. Έτρεχα σε αγώνες και ήξερα καλά τα αυτοκίνητα. Φανταστείτε πως όταν ο Φίνος ήθελε να δανείσει τα αυτοκίνητά του για το γύρισμα κάποιας ταινίας, ρωτούσε αν θα είμαι εκεί! Μάλιστα, όταν γύριζα ταινίες μαζί του, με έβαζε να υπογράφω ότι όσο διαρκούν τα γυρίσματα, δεν θα τρέχω σε αγώνες αυτοκινήτων».