Θύμιος, Μιχαλιός, Ζήκος, Κύριος Πτέραρχος αλλά και Δήμος από τα Τρίκαλα, ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν ο πιο αγαπητός και διάσημος «βλάχος» του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Με πηγαίο και αστείρευτο ταλέντο χάρισε απλόχερα γέλιο και απόλαυσε την αγάπη του κοινού παραμένοντας αθάνατος, με τις ατάκες του να έχουν πλέον γίνει μέρος της καθομιλουμένης.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν ο ενδέκατος γιός (από τα συνολικά 13 παιδιά) ενός εμπόρου αλεύρων που μετά το διωγμό των Ελλήνων είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη, αρχικά στην Καβάλα και αργότερα στην περιοχή του Ντεπώ της συμπρωτεύουσας. Από μικρός ήταν δραστήριος και δεν άργησε να δείξει πτυχές του ταλέντου του στήνοντας αυτοσχέδιες παραστάσεις καραγκιόζη για τα παιδιά της γειτονιάς. Αναζητώντας καλύτερη τύχη η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα και εγκαθίσταται στο Παγκράτι, όπου ο Κώστας Χατζηχρήστος μεγαλώνει με φιλοδοξία να κάνει καριέρα αξιωματικού στο στρατό. Έτσι εγγράφεται στη Στρατιωτική Σχολή της Σύρου και συνεχίζει στη Στρατιωτική Σχολή της Καβάλας αποκτώντας το βαθμό του ανθυπολοχαγού.

Η κήρυξη του ελληνοιταλικού πολέμου τον στέλνει στο μέτωπο, όπου υπηρετεί φτάνοντας μέχρι το Πόγραδετς και την Κορυτσά. Στην περίοδο της Κατοχής κάνει τον πρώτο του γάμο και φεύγει για τη Γερμανία για να βιοποριστεί. Καταλήγει όμως να επιστρέψει άρον άρον μετά από έξι μήνες και να εγκατασταθεί στη Νάουσα. Εκεί λέγεται πως είδε για πρώτη φορά θέατρο από ένα μπουλούκι και ενθουσιάστηκε. Είναι η περίοδος που ο Κώστας Χατζηχρήστος και η σύζυγος του θα μπουν στον κόσμο του θεάτρου και των περιπλανώμενων θιάσων. Αν και οι αφηγήσεις του για εκείνη την περίοδο ενίοτε διαφοροποιούνταν, το σίγουρο είναι πως στη Λάρισα το 1943 καταλήγει με επεισοδιακό τρόπο να ενταχθεί στο μπουλούκι του Λούκη Μυλωνά. Πλέον το «μικρόβιο» της υποκριτικής έχει μπει για τα καλά μέσα του ξεκινώντας μια καριέρα που θα κρατήσει πάνω από πενήντα χρόνια.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετά την Απελευθέρωση και ως το 1948 δούλεψε με το θίασο οπερέτας του Παρασκευά Οικονόμου σε παραστάσεις ανά την Ελλάδα, ενώ το 1949 συμμετείχε στο μουσικό θίασο της Κούλας Νικολαΐδου στο θέατρο «Βερντέν» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σε αυτό το θίασο θα ερμηνεύσει το 1951 για πρώτη φορά το ρόλο του «Θύμιου», σε ένα νούμερο που έγραψε ο Κώστας Νικολαΐδης με θέμα έναν βλάχο που φτάνει στην Αθήνα για να γίνει τροχονόμος. Αυτός θα είναι ο τύπος με τον οποίο θα καθιερωθεί στο θέατρο (ελαφρύ θέατρο, κωμωδία και επιθεώρηση) αλλά και στον κινηματογράφο, ως κουτοπόνηρος επαρχιώτης που φτάνει στην Αθήνα για να μπερδέψει τους πρωτευουσιάνους με τη «χωριάτικη» νοοτροπία του. Το 1952 μεταφέρεται στο θέατρο Ακροπόλ σε παραστάσεις με θίασο εκλεκτών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης αναλαμβάνοντας και καθήκοντα σκηνοθέτη.

Από το 1953 έως το 1955 συνεργάζεται σταθερά με την Καίτη Ντιριντάουα και τον Κούλη Στολίγκα και για τα επόμενα 15 χρόνια ανεβάζει στο θέατρο με δικούς του θιάσους πολλές και επιτυχημένες επιθεωρήσεις και κωμωδίες, κάποιες από τις οποίες γνωρίζουν τέτοια επιτυχία που μεταφέρονται και στη μεγάλη οθόνη. Συνεχίζει τη θιασαρχική του επιτυχία με κωμωδίες και επιθεωρήσεις: «Σαμπάνια και Ρετσίνα», «Ο Λήσταρχος Νταβέλης», «Σκάνδαλο στο Μουλέν Ρουζ», «Τα Φώτα του Φώτη», «Σάντα Τσικίτα», «Ρωμέικη Φιέστα». Το 1961 ανακαλύπτει μια αποθήκη την οποία με θυσίες μετατρέπει σε χειμερινό θέατρο, το θέατρο «Χατζηχρήστου» (νυν θέατρο Ορφέας) που εγκαινίασε τη λειτουργία του στις αρχές του 1962 με την παράσταση «Ο Κύριος Πτέραρχος» που ανεβάζει σε συνεργασία με τη θιασαρχική τριάδα Αυλωνίτη – Βασιλειάδου – Ρίζου.

Ακολουθούν οι κωμωδίες «Κάτω οι Γυναίκες» και «Της Κακομοίρας». Είναι η περίοδος που ο Κώστας Χατζηχρήστος ανεβάζει τις πολυδάπανες επιθεωρήσεις «Παριζιάνα», «Σαμπάνια και Πενιές» αλλά και την ιστορική παραγωγή «Καζινό Ντε Παρί» (1963), ένα χολιγουντιανό υπερθέαμα με 118 άτομα επί σκηνής που όμως του έφερε οικονομική καταστροφή. Μια υπερεπιτυχημένη περιοδεία στην Αμερική το καλοκαίρι του 1965 θα τον βοηθήσει να ορθοποδήσει. Τη θεατρική περίοδο 1968-69 ανεβάζει εκεί το έργο των Τσιφόρου – Βασιλειάδη «Ο Άνθρωπος Που Γύρισε Από Τα Πιάτα» με συνθιασάρχες την Αννα Φόνσου και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Ήταν η παράσταση την οποία μνημόνευε ως αγαπημένη της θεατρικής του πορείας. Στη συνέχεια έκανε περιοδείες σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, συνεργασίες με τον Μίμη Φωτόπουλο («Ο Αεροπειρατής», «Βίβα Απάτα»), με την Αννα Φόνσου και τον Θύμιο Καρακατσάνη («Δύο Γάτοι Ερωτιάρηδες», «Η τιμή της αδελφής μου») καθώς και με τον Ντίνο Ηλιόπουλο («Καίσαρ και Ναπολέων»).

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Κώστας Χατζηχρήστος μείωσε σταδιακά τις εμφανίσεις του αλλά συνέχισε να δίνει το παρόν στο θέατρο μέχρι το 1983. Ακολούθησε μια περίοδος μακράς απουσίας από τη σκηνή για να επιστρέψει το 1994-1995 στο δικό του θέατρο, το οποίο στο μεταξύ είχε χάσει λόγω οικονομικών δυσκολιών. Οι τελευταίες του θεατρικές εμφανίσεις ήταν στο θέατρο Χατζηχρήστου στις παραστάσεις «Δεν ήξερες δε ρώταγες» (1994-1995) και «Τρελάθηκα και σώθηκα» (1996).

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Κώστα Χατζηχρήστου έγινε το 1952 στην ταινία «Ο Πύργος Των Ιπποτών» ενώ λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά τη συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ με την ταινία «Γκόλφω» (1955) σε σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Την ίδια χρονιά μεταφέρει στον κινηματογράφο την περσόνα του επαρχιώτη Θύμιου, στο φιλμ «Πιάσαμε την Καλή» (1955) του Γιάννη Τριανταφύλλη δίπλα στη Γεωργία Βασιλειάδου. Τον αρχετυπικό αυτό ρόλο θα επαναλάβει σε αμέτρητες ταινίες όπως «Τα Κοθώνια του Συντάγματος» (1956), «Ο Θύμιος τά ‘κανε Θάλασσα» (1959), «Ο Θύμιος τά ‘χει 400» (1960), «Ο Θύμιος στη Χώρα του Στριπτήζ» (1963), «Σήκω Χόρεψε Συρτάκι» (1967), «Ο Τυχεράκιας» (1968), «Κακός, Ψυχρός κι Ανάποδος» (1969), «Θύμιος Εναντίον Τσίτσιου» (1971) και «Άγριες Κότες» (1981).

Στην παραγωγική του κινηματογραφική διαδρομή που μετρά πάνω από 75 ταινίες δεν έλλειψαν και τα βουκολικά έργα («Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Μαρία η Πενταγιώτισσα», «Γερακίνα», «Σαρακατσάνισσα»), οι ταινίες που του έδιναν ευκαιρία να θυμάται τα χρόνια που σχεδίαζε να γίνει στρατιωτικός («Ο Μιχαλιός του 14ου Συντάγματος», «Ένας Ζόρικος Δεκανέας», «Καπετάνιος για Κλάματα», «Θαλασσόλυκος»), αλλά και μερικά μελοδράματα («Κάλιο Αργά Παρά Ποτέ», «Μανούλα Θέλω να Ζήσεις», «Αντίο ζωή», «Πεζοδρόμιο»).

Το σίγουρο είναι οι ρόλοι που ερμήνευσε για τη Φίνος Φιλμ ανήκουν στο πάνθεον των ερμηνειών που έχει αφήσει ως παρακαταθήκη. Μετά την «Αστέρω» σαρώνει σε δύο ταινίες του Αλέκου Σακελλάριου, αφενός ως τετραπέρατος ψεύτικος αστυφύλακας στον «Ηλία του 16ου» (1959) και την επόμενη χρονιά ως φοβισμένος επαρχιώτης στο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960) πλάι στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ακολουθούν τρεις ταινίες με τον Γιάννη Δαλιανίδη όπου ο Κώστας Χατζηχρήστος γίνεται «Ο Σκληρός Άνδρας» (1961) δίπλα στη Μάρθα Βούρτση και τη Μάρθα Καραγιάννη, παίζει διπλό ρόλο στον «Δήμο από τα Τρίκαλα» (1962) και σαρώνει στους «Κληρονόμους» (1964) σε ένα τρομερό «καρέ» με τη Μάρθα Καραγιάννη, τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Κώστα Βουτσά.

Στην περίοδο της μεγάλης ακμής του, επέκτεινε τη δραστηριότητά του και στο χώρο της σκηνοθεσίας, αναλαμβάνοντας πολλές φορές και την παραγωγή (μαζί με τον αδελφό του Δήμο), ενώ πάντα κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τις δικές του παραγωγές παραμένει αξεπέραστη επιτυχία η κινηματογραφική μεταφορά της θεατρικής επιτυχίας «Της Κακομοίρας» ή «Ο Μπακαλόγατος» (1963) σε σκηνοθεσία του Ντίνου Κατσουρίδη ενώ η φιλόδοξη κωμωδία του Σωκράτη Καψάσκη «Ο Ταυρομάχος Προχωρεί» (1963), με γυρίσματα την Ευρώπη παραλίγο να του φέρει οικονομική καταστροφή. Τη δική του σκηνοθετική υπογραφή έχουν οι ταινίες «Ποιος θα Πληρώσει το Μάρμαρο (1956), «Ο Ταξιτζής» (1962), «Ο Θύμιος στη Χώρα του Στριπτήζ» (1963), «Ο Θαλασσόλυκος» (1964) και «Ένα Μπουζούκι Αλλιώτικο από τ’ Άλλα» (1970), ενώ μαζί με τον Απόστολο Τεγόπουλο συν-σκηνοθέτησε τις ταινίες «Καπετάνιος για Κλάματα» (1961), «Το Παιδί της Πιάτσας» (1961) και «Ο Μιχαλιός του 14ου Συντάγματος» (1962).

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Κώστας Χατζηχρήστος έκανε ελάχιστες κινηματογραφικές εμφανίσεις και σταδιακά αποσύρθηκε πλήρως. Μετά από μακρά περίοδο απουσίας έκανε την τελευταία του εμφάνιση το 2001 με ένα μικρό ρόλο στο φιλμ «Αλέξανδρος και Αϊσέ» του Δημήτρη Κολλάτου.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Κώστας Χατζηχρήστος έκανε πέντε γάμους: το 1942 με τη Ελένη (Νίτσα) Τοψίδη, το 1950 με την ηθοποιό Μαίρη Νικολαΐδου, το 1959 με την ηθοποιό και τραγουδίστρια Καίτη Ντιριντάουα, το 1981 με την Ελένη Πανταζή και το 1992 με τη Βούλα Αρβανιτάκη. Απέκτησε δύο κόρες, την Τέτα (από το γάμο του με τη Μαίρη Νικολαΐδου) και την Μαριαλένα (από το γάμο του με την Καίτη Ντιριντάουα).

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Το 1994 τιμήθηκε από το Δήμο Αθηναίων για την προσφορά του στον ελληνικό κινηματογράφο, σε εκδήλωση που έγινε στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη».

Το 1997 τιμήθηκε από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικό Μουσείο με το τιμητικό έπαθλο «Παναθήναια» για την προσφορά του στην ελληνική επιθεώρηση.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Κώστας Χατζηχρήστος πέθανε στις 3 Οκτωβρίου 2001, σε ηλικία 80 ετών, μετά από πολύμηνη νοσηλεία.