Ο Χρήστος Χαιρόπουλος ήταν ένας από τους γνησιότερους εκπροσώπους της Αθήνας του Μεσοπολέμου, τόσο στα γράμματα όσο και στη μουσική. Δημοσιογράφος από τα 14 του χρόνια, κορυφαίος συνθέτης της εποχής του και συγγραφέας θεατρικών έργων, μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων και ιστορικών δοκιμίων, άφησε παρακαταθήκη ένα πολυσύνθετο και αξιόλογο έργο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα κυριολεκτικά μέσα στη δημοσιογραφία, αφού πατέρας του ήταν ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Χρόνος» Κωστής Χαιρόπουλος. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσιογραφούσε και έγραφε μουσική. Αρχικά ασχολήθηκε με οπερέτες με πρώτη την «Γυναίκες-Γυναίκες» που έγραψε μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο και μουσική δική του, η οποία έγινε και μεγάλη επιτυχία. Το 1936 άρχισε να γράφει νούμερα επιθεωρήσεων μαζί με άλλους και να συνθέτει τη μουσική τους. Το 1938 επανακυκλοφόρησε μαζί με τους Δημήτρη Χρονόπουλο, Εμμανουήλ Σαφαρίκα, Παναγιώτη Παπαδούκα, Δημήτρη Μπόγρη και Χρήστο Γιαννακόπουλο την ημερήσια πρωινή εφημερίδα «Χρόνος» που είχε εκδώσει ο πατέρας του το 1903. Την ίδια εποχή αρχίζει να συνθέτει ελαφρά τραγούδια, τα οποία αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από όλη την Ελλάδα. Από τότε μοίρασε τη ζωή του στη δημοσιογραφία, τη συγγραφή και τη μουσική, συνθέτοντας διαχρονικές επιτυχίες όπως: «Νινέτα, Νανίνα, Νινόν», «Πάολα», «Όνειρο ήταν και πάει», «Ψαροπούλα», «Τι κι αν χαθείς», «Σ’ ευχαριστώ», «Ονειρο φτωχό μου», «Αγαπημένη μου, χρόνια πολλά», «Είν’ ωραίο ν’ αγαπάς», «Έλα γι’ απόψε», «Μπορεί και να μη σ’ αγαπώ» και πολλά άλλα. Το τραγούδι «Θα φύγω» έγινε επιτυχία και στη Γαλλία, με τον τίτλο «Je pars», ενώ στη Γερμανία το τραγούδι του «Γεια σου» με τίτλο “Servys” έγινε επιτυχία της μεγάλης τραγουδίστριας Zara Leander.

Μουσική και τραγούδια έγραψε και για πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Η συνεργασία του με τον Φίνο είναι σημαδιακή αφού ξεκίνησε στην πρώτη ταινία της Φίνος Φιλμ «Η Φωνή της Καρδιάς» (1943) για να συνεχιστεί και στις δύο επόμενες ταινίες «Η Βίλλα με τα Νούφαρα» (1945) και «Παπούτσι από τον Τόπο σου» (1946).

Ο Χρήστος Χαιρόπουλος συνεργάστηκε με πλήθος ημερήσιων εφημερίδων, με τελευταία το «Έθνος» – μέχρι το 1989 – καθώς και με τα περισσότερα περιοδικά της εποχής. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, καθώς και της Ένωσης συνθετών στη Γαλλία.