Δεξιοτέχνης και βάρδος του ελληνικού ρεμπέτικου, ο Γιώργος Ζαμπέτας χρωμάτισε με το μπουζούκι του μια ολόκληρη εποχή και στόλισε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες με μαντολινάτες πενιές αλλά και με την αυθεντική, πηγαία και διαχρονική του μαγκιά.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Με καταγωγή από την Κύθνο, ο ίδιος γεννήθηκε στην Ακαδημία Πλάτωνος το 1925 και αργότερα η οικογένεια του μετακόμισε στο Αιγάλεω. Από μικρή ηλικία είχε πάθος με την μουσική και πρωτογνώρισε το μπουζούκι από τον πατέρα του που έπαιζε ερασιτεχνικά. Όσο βοηθούσε ο μικρός Γιώργος στο κουρείο του πατέρα του, έπαιρνε το μπουζούκι στα διαλείμματα και έβγαζε μελωδίες με ιδιαίτερη ευκολία. Έτσι, σε ηλικία 7 ετών, κέρδισε το πρώτο του βραβείο σε σχολικό διαγωνισμό και στα 13 του γνώρισε τον Βασίλη Τσιτσάνη, που τον ενέπνευσε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην μουσική. Δύο χρόνια αργότερα εμφανίστηκε σε νυχτερινό κέντρο και πάνω στην ενηλικίωσή του μπήκε στη δισκογραφία.

ΜΟΥΣΙΚΗ & ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Το 1951 εμφανίζεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, με την ταινία «Ο Πύργος των Ιπποτών» της Ανζερβός και θα ακολουθήσουν πάνω από 150 κινηματογραφικές συνεργασίες που θα αφήσουν εποχή. Το 1953 ξεκινάει και η δισκογραφική του πορεία, γράφοντας τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως Πρόδρομος Τσαουσάκης, Στέλιος Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου κ.α.

Αυτοδίδακτος καθώς ήταν, συναντά τον Μάνο Χατζιδάκι σμιλεύοντας το καθαρόαιμο μουσικό προφίλ του με ρυθμική αγωγή. Έτσι, το 1959 ο Χατζιδάκις τον κάνει σολίστ στις συνθέσεις του, ενώ την επόμενη χρονιά μαγεύει με τις πενιές του το Φεστιβάλ των Καννών, όταν τον καλούν για την δεξίωση της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν.

Με διεθνές πλέον εκτόπισμα, η δεκαετία του ’60 είναι η χρυσή εποχή του Γιώργου Ζαμπέτα. Εκτός από συνθέτης και οργανοπαίκτης, ήταν και μοναδικός σόουμαν. Τραγουδούσε, αυτοσχεδίαζε, «πείραζε» τον κόσμο, βλαστημούσε και κατάφερνε να δώσει άλλη ερμηνεία στον όρο «διασκέδαση» στις πίστες. Έχει στο ενεργητικό του περισσότερα από 250 τραγούδια, με τα περισσότερα να γίνονται επιτυχίες και να μεταδίδονται με την ίδια φρεσκάδα στις επόμενες γενιές. Κάποια από τα τραγούδια του που άφησαν εποχή είναι: «Ο Πιο Καλός ο Μαθητής», «Που πας χωρίς Αγάπη», «Ο Πενηντάρης», «Μάλιστα Κύριε», «Αράπης», «Τι Γλυκό να σ΄σγαπούν», «Το Πιτσιρίκι», «Τα Δειλινά», «Που΄σαι Θανάση», «Ο Λευκός ο Πύργος» και άλλα, ενώ ανέδειξε μία ολόκληρη φουρνιά τραγουδιστών, όπως Μοσχολιού, Κόκκοτας, Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Μητροπάνος και άλλους.

Η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμ ήταν πολύ εποικοδομητική, στολίζοντας με το μπουζούκι του επτά ταινίες και τραγουδώντας σε τρεις εξ αυτών: «Η Λίζα και η Άλλη» (1961 – μπουζούκι), «Κάτι να Καίει» (1964 – τραγούδι, μπουζούκι), «Λόλα» (μπουζούκι), «Μια Τρελλή Τρελλή Οικογένεια» (1965 – μπουζούκι), «Παράνομοι Πόθοι» (1966 – μπουζούκι), «Πέντε Χιλιάδες Ψέμματα» (1966 – τραγούδι, μπουζούκι), «Γαμπρός από το Λονδίνο» (1967 – τραγούδι, μπουζούκι).

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΖΩΗ

Το 1952 παντρεύτηκε την Αργυρώ και μαζί αποκτήσανε τρία παιδιά – την Μαρίκα, την Κατερίνα και τον Μιχάλη.
Τραγική ειρωνεία είναι το γεγονός ότι ο γιός του Μιχάλης, απεβίωσε την ίδια ημερομηνία (10 Μαρτίου) με τον ίδιο, δεκαέξι χρόνια αργότερα.
Ο συνονόματος εγγονός του, Γιώργος Ζαμπέτας – γιός του Μιχάλη – γεννήθηκε το 1986 και ακολουθεί με επιτυχία τα χνάρια του θρυλικού του παππού.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ο Δήμος Αιγάλεω τίμησε δυο φορές εν ζωή τον μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ μια πλατεία της πόλης πλησίον του σπιτιού του φέρει το όνομά του.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Γιώργος Ζαμπέτας πέθανε στις 10 Μαρτίου 1992, σε ηλικία 67 ετών.